Verhaal

Donsjes

by Liesbethblogt

‘Als je niks hoort dan ben ik op tijd’, had ze gezegd, maar waarom duurt het dan toch zo lang? Papa mag hier eigenlijk niet staan en ik zie dat hij nerveus begint te worden. Opeens een piep en een berichtje ‘kom eraan ff wc’, maar terwijl ik de sms lees zie ik haar het station uitlopen. Gelukkig, niet veel later zijn we onderweg. ‘Eindelijk’, zegt ze en bedankt ons voor alle moeite. Na een uurtje rijden zijn we er, we staan voor het hotel maar kijken naar het strand. ‘Kom op mam niet huilen, ze zal vast goed voor me zorgen’. Terwijl we beide door de hotelkamer zwerven babbelt ze en ruimen we onze spullen in. Ze loopt het balkon op en sluit snel de deur, nu dan maar. Ik loop ook het balkon op, als ze zich omdraait weet ze het, in haar ogen staat van alles. Terwijl ik de muts van mijn hoofd trek staart ze me aan, van verslagenheid mompelt ze alleen nog dat m’n ogen prachtig uitkomen, ze is er stil van. We weten beide wat deze week betekent. ‘Kom’, zeg ik haar, ‘ik wil naar buiten’. Terwijl we over het strand wandelen maakt ze foto’s van me.
De week vliegt voorbij met wandelingen, foto’s, onze favo films en voor mij veel slapen. We hebben een prachtige tijd maar ik voel en zie aan haar dat het gevoel haar bij blijft. Ze mompelt het in haar slaap ‘erop of eronder’.
Veel en veelte snel moeten we onze tassen alweer pakken met weemoed stapt zij het balkon weer op. De zon is warm, te warm en terwijl ik nu zorgeloos de muts van mijn hoofd trek en naar de ondergaande zon kijk draait ze zich om en fluistert met tranen in haar ogen ‘ik zie donsjes’.