Donsjes

Gepubliceerd op Auteur Liesbethblogt 28

‘Als je niks hoort dan ben ik op tijd’, had ze gezegd, maar waarom duurt het dan toch zo lang? Papa mag hier eigenlijk niet staan en ik zie dat hij nerveus begint te worden. Opeens een piep en een berichtje ‘kom eraan ff wc’, maar terwijl ik de sms lees zie ik haar het station uitlopen. Gelukkig, niet veel later zijn we onderweg. ‘Eindelijk’, zegt ze en bedankt ons voor alle moeite. Na een uurtje rijden zijn we er, we staan voor het hotel maar kijken naar het strand. ‘Kom op mam niet huilen, ze zal vast goed voor me zorgen’. Terwijl we beide door de hotelkamer zwerven babbelt ze en ruimen we onze spullen in. Ze loopt het balkon op en sluit snel de deur, nu dan maar. Ik loop ook het balkon op, als ze zich omdraait weet ze het, in haar ogen staat van alles. Terwijl ik de muts van mijn hoofd trek staart ze me aan, van verslagenheid mompelt ze alleen nog dat m’n ogen prachtig uitkomen, ze is er stil van. We weten beide wat deze week betekent. ‘Kom’, zeg ik haar, ‘ik wil naar buiten’. Terwijl we over het strand wandelen maakt ze foto’s van me.
De week vliegt voorbij met wandelingen, foto’s, onze favo films en voor mij veel slapen. We hebben een prachtige tijd maar ik voel en zie aan haar dat het gevoel haar bij blijft. Ze mompelt het in haar slaap ‘erop of eronder’.
Veel en veelte snel moeten we onze tassen alweer pakken met weemoed stapt zij het balkon weer op. De zon is warm, te warm en terwijl ik nu zorgeloos de muts van mijn hoofd trek en naar de ondergaande zon kijk draait ze zich om en fluistert met tranen in haar ogen ‘ik zie donsjes’.

28 reacties op “Donsjes”

  2. Wat mooi!! Wat intens geschreven alsof je het echt hebt meegemaakt. (Dan ben ik zo blij met de reactie dat het losjes gebaseerd is…) Zucht!

    Liefs,
    Alie

  7. Indringend en ontroerend. Die donsjes ken ik nog van mijn moeder. Al is dat al 26 jaar geleden.

    1. Dank je! Ik zie die haartjes nog in de ondergaande zon glimmen zo kenmerkend.

  8. Het verhaal is prachtig, de ontwikkeling ingehouden dreigend als de zee.
    De foto (op zo’n bank kun je eindeloos staren en wegdromen) past er perfect bij.
    Ik neem mijn virtuele muts voor je af.
    Plaat

  11. In een woord prachtig! Mooi gedaan. Ik ben meegezogen tot de laatste letter

  14. Wat een ontzettend ontroerend verhaal. Je hebt echt schrijf”vingers” Liesbeth! De foto erboven maakt het verhaal áf. Ik kan zowel de leegte voelen als ik naar het strand kijk, als de rust.
    Lieve groet ♥

    1. wat een prachtig compliment en dat komt van jou dank je lief Kakeltje:$
      Het is losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal en de foto is ook van daar.

Reacties niet toegestaan.