Discriminatie op de Waalsdorpervlakte

‘Geen forse mensen meer in de erewacht Waalsdorpervlakte’, prijkt bovenaan de website van de NOS. Vol verbazing staar ik ernaar en nog voor ik het aanklik bedenk ik me, wat krijgen we nou discriminatie op de Waalsdorpervlakte? Met stijgende verbazing lees ik het bericht naar aanleiding van een interview met één van de leden. Hij, een oudere man met een ruim gezond postuur en is één van de leden die naar aanleiding van klachten die vorig jaar al binnen kwamen niet meer gewenst is naast het monument of de Bourdonklok.

De Waalsdorpervlakte
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Waalsdorpervlakte, in de duinen bij Den Haag, gebruikt als fusilladeplaats door de Duitse bezetter. Door hen werden hier meer dan 250 verzetsstrijders, veelal afkomstig uit de nabij gelegen gevangenis Het Oranjehotel, ter dood gebracht. Onder hen Geuzen, Februaristakers, onschuldigen maar allemaal goede vaderlanders. De laatste massa-executie werd vandaag 73 jaar geleden uitgevoerd, 38 verzetsstrijders werden als vergelding vermoord. Van alle, na de oorlog, opgegraven lichamen hebben er nog steeds 26 een naamloos graf. Maar zij stonden op tegen het regime van de bezetter, stonden op voor hun overtuiging en stierven voor onze vrijheid. Zij en alle andere slachtoffers van oorlogsgeweld en discriminatie worden jaarlijks daar op die bijna heilige grond op 4 mei herdacht.

Vereniging
De vereniging Erepeloton Waalsdorpervlakte, waar de mannen en vrouwen bij aangesloten zijn, schrijft zelf op zijn website dat de herdenking aan de Waalsdorpervlakte die van de gewone man is. Die gewone man is ook degene die lid kan worden van de vereniging, enerzijds door spontaan aanmelden anderzijds als advies van één van de leden. Nergens in hun statuten staat iets vermeld over het uiterlijk, wel dat de leden verplicht jaarlijks contributie betalen. Vrijwilligers die betalen en dan goed genoeg zijn om de drankjes uit te delen wetende ze dat ze nooit meer één van de 13 ereplekken, enerzijds langs de bourdonklok, anderzijds bij het monument gaan vervullen. Mensen met het hart op de goede plaats, met eergevoel voor het Koningshuis en de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, worden verbannen omdat ze niet meer het gewenste slanke uiterlijk hebben maar wel als vereniging verantwoordelijk zijn voor de organisatie van deze zo belangrijke herdenking.

De Herdenking
De herdenking op 4 mei op de Waalsdorpervlakte bij Den Haag wordt jaarlijks door zo’n 3000 mensen bezocht. Voorop ik de stoet, die zich al rond 16:00 uur begint te vormen, lopen genodigden en nabestaanden van de gefusilleerde verzetsstrijders. Hoogwaardigheidsbekleders komen hier op persoonlijke titel, er worden geen toespraken gehouden. De bezoekers lopen een stille tocht langs het monument, daar aan de voet ervan vormen vele geverfde dennenappels de Nederlandse vlag ernaast staan 6 leden van het Erepeloton. De iets verderop gelegen grote Bourdonklok wordt door een aantal leden van het Erepeloton geluid tot net voor 20:00 uur, na de taptoe volgt 2 minuten stilte en het Wilhelmus. De bezoekers lopen vervolgens langs het monument en kunnen bloemen leggen. Tot de laatste belangstellende het monument is gepasseerd klinkt de zware Bourdonklok, die de rest van het jaar zwijgt.

Ophef
Reden voor de ophef is volgens de de vereniging de maten van de kenmerkende blauwe overalls. Zij hebben tot maat 60, wat zij een grote maat vinden, voor alle maten een overall regelen vinden zij te ver gaan. Uit de notulen van de ledenvergadering van vorig jaar is naar voren gekomen dat er vervelende opmerkingen en klachten over te dikke mensen in het erepeloton zijn binnengekomen. Ook het bestuur van de vereniging vindt dat dikke erewachten afleiden terwijl zij respect uit moeten stralen. Dat een te strak zittende overall er niet netjes uitziet, dat begrijpt iedereen, maar hoeveel kost zo’n ding en kan een vereniging met zo’n grote bekendheid, met zo’n staat van dienst en zo’n belangrijke taak nou geen sponsor vinden die een paar van die mooie blauwe overalls in grotere maten vergoed? Het zou de vereniging sieren als zij zich niets van deze klachten aan zou trekken en een bont gezelschap van vrijwilligers inzet voor deze en elke volgende herdenking. Bont, zoals alle Nederlanders zijn, want discriminatie op de Waalsdorpervlakte? Hebben we dan nog steeds niets geleerd?