Het was op zo’n toevallig moment in de bibliotheek dat mijn oog viel op de rug van dit boek. Een waargebeurd verhaal over de Tweede Wereldoorlog das al goed, maar tot mijn stomme verbazing bleek de hoofdpersoon in het boek een Vlaardinger, je weet wel de stad onder de rook van Rotterdam waar ik geboren en getogen ben.

De Oproep verteld het verhaal over de gastarbeiders die allereerst gevraagd- en later verplicht naar Duitsland gestuurd werden. De gevreesde oproep in je brievenbus vinden was voor veel mensen een reden om onder te duiken. Het vaak zware mannenwerk werd niet meer door de mannen van Duitsland gedaan, die hadden verplicht zitting genomen in het Duitse leger, ook al zo’n leuke baan waar je niet onderuit kwam in die tijd.

Leen, zoals de hoofdpersoon heet is 18 jaar jong, nog thuiswonend en ongehuwd werkt hij in de houtbewerking. Sierlijsten, meubels dat soort werk. Hij besluit nadat hij zijn oproep krijgt ook naar Duitsland te gaan, vrijwillig gaan werd dat genoemd, zorgde ervoor dat hij op een relatief houdbare locatie kwam. Niet ver van Swinemunde moet hij op een werf houten boten maken en repareren.

In het boek krijg je een kijkje in het leven van de Nederlandse oorlogsarbeider. Hoewel het boek uit brieven, krantenknipsels, dagboeken van anderen en foto’s is vervaardigd geeft het een goed leesbaar beeld van de dagelijkse rompslomp. Slaapzalen, vriendschap, angst, bietensoep en de zware tocht naar huis komen aan bod. Maar ook de oorlogsgesschiedenis van de toen Duitse havenstad Swinemunde. Het op feiten gebaseerde boek is fijn leesbaar voor iedereen, het geeft een heldere kijk op de tijd dat iedereen bang was voor de gevreesde oproep en de gevolgen ervan.