Was gistermorgen wat verbaasd over de sneeuw, ondanks regelmatig nieuws en weer gezien te hebben wist ik niets over code geel en dat is maar goed ook want ik moest naar de kaakchirurg en had dus wel wat anders aan mijn hoofd.
Klinkt allemaal heel gewichtig maar de afspraak stond al een kleine twee maanden, er moest een verstandskies uit. Geen zorgen ik heb er nog genoeg over. Verbaasd als ik er zelf over was, was ik helemaal niet nerveus. Ik had de horrorverhalen van collega’s en familie aan gehoord inclusief open geklapt verhemelte en afschrapen van deze of gene. Mijn blogpost had misschien zo’n parental advise waarschuwing moeten dragen. Bij deze.
Ik weet vrij zeker dat ik de leukste kaakchirurg van Zuid-Nederland heb getroffen hoewel het een bizar gevoel blijft dat kies trekken, deed de verdoving meer zeer. Onderwijl floot en zong hij vrolijk mee met een slecht jaren 80 nummer. Hij vroeg me voorafgaand of ik medicijnen slikte en of ik allergisch was. Wilde echt heel erg ‘mannen’ antwoorden maar ja ik zei al ik had mijn verstandskiezen nog.
Hij liep even weg en dus vroeg ik zijn ‘zustertje’ die hij bij haar aanwezigheid heel netjes assistente noemde, of hij altijd zo vrolijk was. Bleek zo te zijn. Ondertussen kaatste de zon precies hinderlijk in de lamp boven mijn hoofd en dacht ik weemoedig aan het weer waar ik waarschijnlijk niet van ging kunnen genieten.
Vijf minuten later, als het dat al was, zat ik weer rechtop verbaasd vroeg ik naar een hechting, tevreden zei de chirurg, ‘ah iemand die de papieren gelezen heeft, je bent de eerste vandaag’. Krijg ik nu een sticker vroeg ik hem scheef slissent op mijn watje, ik kreeg een lachende nee en met een laatste blik op mijn kies op het tafeltje verliet ik vet opgelucht de ruimte.
Uiteraard verwachte ik nog flinke napijn maar een paar uur later was de verdoving uitgewerkt en was ik met mijn hoofd buiten. Veel sneeuw lag er niet meer maar een buitje veranderde de zaak. De sneeuwwolken waren van verre te zien en ik trotseerde de buien vrouwmoedig dekking zoekend achter de auto. Een door de sneeuw overvallen wandelaar, een eenzame fietser en opeens ziet het gebied wat ik vorig jaar bezocht er totaal anders uit. De sneeuw belemmerde het uitzicht naar de knoptoren maar langs dit boerenweggetje stortte ooit een Dakota neer. Kom ik nog op terug hoor, nu genoot ik vooral van de grilligheid van Moeder Natuur in een gebied wat ik zo goed ken maar binnen tien minuten totaal veranderde en dat helemaal zonder kiespijn.
Nicky says
Een bezoek aan de kaakchirurg én sneeuw is voor mij een reden om in bed te kruipen en er twee dagen niet uit te komen. Fijn dat de ingreep meeviel en jij wel geniet van sneeuw. Want op jouw foto’s ziet het er inderdaad heel mooi uit.
willy says
een opgelost probleem en knappe foto’s Liesbeth
de laatste heeft hier mijn voorkeur
prettige avond
KoffieDigitalix says
Ook met een kies minder maak je prachtige foto’s.
Liesbethblogt says
Ik heb door een idioot niet bepaald prettige herinneringen aan de tandarts. Daarom stond er blijkbaar in mijn dossier pas op ze bijt.
Het oorlogsgraf is de tweede, ik vind het uitzoeken van de verhalen leuk en erover vertellen nog leuker.
Mirjam Kakelbont says
Magische foto’s met de sneeuw. Ik zie de vlokken vallen.
Dezelfde ochtend had ik een afspraak bij de longarts in het Erasmus. Goddank zonder serieuze ingreep maar het verkeer was een drama. Als ik had geweten dat je een afspraak bij de kaakchirurg had, had ik heel hard aan je gedacht. Dat helpt weinig, maar het is het idee. Ik had met je te doen. De kaakchirurg die mijn dochter verloste van haar verstandskies vertelde dat roodharigen een lagere pijngrens hebben en jaste er een extra verdoving in. De man heeft mijn eeuwige sympathie (aan een behandeling aan de huisarts had Roos een traumatische ervaring overgehouden. Een week later maakte ik een afspraak bij dezelfde arts. ‘Waar komt u voor?’ vroeg de assistente. Normaal zou ik zeggen: ‘Gaat je niets aan,’ maar nu zei ik: ‘Ik ga een klacht bij hem indienen.’)
Ik hoop dat je nog steeds geen kiespijn hebt.
Mooi dat je een oorlogsgraf in Sint-Oedenrode hebt geadopteerd. Het past bij jou.
rietepietz says
Fijn dat je va die lastpost af bent, en nog mooier, helemaal zonder problemen. Dan is een flinke sneeuwbui onweerstaanbaar natuurlijk. Nou ja, flink!!!Maar ook dat levert mooie foto’s op natuurlijk.Jammer dat de pret alweer voorbij is.
John says
Mijn verstandskiezen waren een fluitje van een cent. Rechte wortels, dus mijn tandarts kon ze zelf doen. Aan sneeuw heb ik geen hekel maar zie het liever niet in mijn omgeving. Tot nu toe heb ik geluk.
Naomi says
Prachtige foto’s! Ben blij voor je dat het met die kies zo mee is gevallen. Ik moet zeggen dat dat ook mijn ervaring was destijds. Liever naar de kaakchirurg dan een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts.
Neeltje says
Mooie winterse plaatjes! En vaak geneest het weer snel in de mond. Hopelijk bij jou ook
Dimario says
Het is toch wat dat je zo’n tandarts treft. Die haalt met liefde voor muziek en zijn vak je hele mond leeg. Hij dacht waarschijnlijk al aan de rekening dat hij zo vrolijk was.
Love As Always
Dimario
Matroos Beek says
Ooooh wat ben ik jaloers. Hier nog geen vlokjes gezien en ik weet niet of we die nog te zien krijgen. Gelukkig kan ik hier meegenieten van het prachtige landschap.
Sterkte met de napijn. Morgen kan het best erger zijn, maar dat wens ik je niet toe.
Sjoerd says
Die sneeuwbui heeft je goed gedaan… En die Kaakchirurg ook.
peter grey says
Da’s een mooie sneeuwbui op je foto’s! Dus de kaakchirurgie viel mee. Ikzelf ben helemaal verstandskiesloos intussen en dat, zegt mijn omgeving, is wel te merken. Ik heb gedacht aan een paar kunstverstandskiezen, maar ja, pruts die er maar eens in en er is al AI genoeg.
Jan K. alias Afanja says
Zo, dat is maar achter de rug!
Mooi dat je na afloop meteen kon genieten van de betovering die een laagje sneeuw vrijwel altijd over het land legt.
Edward McDunn says
Goh, super dat je geen napijn hebt gehad, zó wil je wel vaker hè? hahaa.
Mooie winterse plaatjes hoor, hier is maar erg weinig gevallen.
Platoonline says
Ik was gisteren ook bij de tandarts. De laatste twee tanden van de onderkaak. De spuitjes waren vriendelijk, maar het gekraak van de hoektand die flink tegensputterde zal ik nog lang onthouden.
Dat was gisteren. De napijn was vrijwel nihil. En de rest vraagt wat tijd voor er een prothese in kan.
En ja… ik eet havermout etc.
Maar de zon schijnt en over een week of 5 is alles over. 😃
rob alberts says
Mijn eerste tandartsen bezoek was in Sint Oedenrode.
Ik heb er nu nog vervelende herinneringen aan.
Al zijn de daaropvolgende tandartsen bezoeken ook vooral pijnlijk.
Maar een vrolijke tandarts?
Ach, het is nu te ver weg voor mij ….
Stille groet,