Alweer een paar maanden geleden vertelde ik hier dat ik al een klein jaar Dagboeken van Anne Frank aan het opsparen was. Overal waar ik ze zag, tweedehands voor de duidelijkheid, nam ik ze mee. Aan het begin van alle evenementen legde ik de 7 boeken achter in de Willys. En we waren alweer een paar dagen onderweg toen ik me afvroeg ik of wel jonge mensen tegen ging komen die er interesse in zouden hebben. Juist toen zag ik een meisje lopen met de grootste glimlach die maar mogelijk was op het gezicht. Lees hier wat er met die dagboeken gebeurd is.
Ze had twee plastic tasjes, te zwaar om ook nog mee te zwaaien, maar haar brede glimlach, toen ze onze Willys jeep zag, was zo groots zo mooi dat ik Frans zei te stoppen. Ik graaide en pakte een exemplaar. Toen ik haar tegemoet liep zag ik dat blije iets getinte knappe gezichtje nog breder lachen en toen ik haar het boek gaf zei ze: Jaaa die wilde ik ook ja heel graag dank u. Om te zoenen zulke kinderen, omdat haar ouders er niet bij waren gaf ik haar mijn kaartje en zei de boeken kostte me bijna niets. Als je ouders iets willen zeggen hier ben ik te bereiken. Haar glimlach bleef toen we verder reden.
Twee dagen erna, in Veghel een familie zo vriendelijk ze stonden te wachten op de Britten en wezen ons eensgezind de weg. Heerlijke mensen, de meid die erbij was had het dagboek al gelezen; “maar ik wil er wel graag één voor mijn zusje dan kan zij het boek ook lezen”. Ook moeder wilde het boek graag lezen. Heerlijke familie ook dat boek kwam goed terecht.
Die middag al gaf ik het volgende boek weg. Een jong meisje, morgen (19 september) werd ze tien zei ze, begon het boek meteen te lezen. Haar blonde haren vielen prachtig langs het boek en ik kreeg dan ook meteen moeders toestemming om haar te fotograferen. Ze was er zo in verdiept dat ze niet in de gaten had dat ik haar vereeuwigde. Een klein ritje in de Willys later nam ze afscheid en bedankje me terwijl ze zich vergaapte aan de tanks die door de straten reden in dat kleine plaatsje Zeeland.
Een paar dagen later we belandde in Nuenen waar we het bevrijdingsvuur van Eindhoven en daarvoor Normandië naartoe brengen. Twee ritten met kinderen achterin, in het donker door de omgeving. Ik had het liever overdag gedaan maar het sluit wel lekker aan op de herdenking in het dorp. De eerste 2 kinderen waren broer en zus, een lief stel. Broer was ouder maar ze konden het goed vinden. Wijs waren ze beide voor hun leeftijd en ik genoot dan ook van wat ze allemaal vertelde. Hij vertelde over zijn schooltrip naar Normandië en zij over een veteraan waar ze mee gesproken had hoewel ze nog geen Engels sprak. We reden ze rond, ze bedankte ons hartelijk en ik gaf ze een boek mee. Ook hij wilde het dagboek graag lezen en voelde zich niks te groot voor een boek van een meisje. Dat getuigd van een fijne opvoeding, ook dit boek is goed terecht gekomen.
Voorlopig was dat het laatste boek wat ik uitgaf. Ruim een maand erna. Een evenement in Gemonde. Wat aan de late kant komen me aan maar of het de bedoeling was keek ik naar een moeder met twee kinderen. De jongste was van haar het andere bleek een neefje. Een heerlijk joch die enorm goed op zijn kleine neefje lette. Ik gaf hem het dagboek en meteen was hij erin verzonken en ondanks dat lette hij nog op. Wat een heerlijk kind.
Het laatste boek wat ik weggaf was aan Marit, tijdens de rit van Gemonde en verder, kwam ik haar tegen. Deze jonge meid liep in de goede kleur kleding en ik had meteen in de gaten dat ze geïnteresseerd was in de Tweede Wereldoorlog en de voertuigen. Ik vroeg het eerst nog even aan Frans en ging toen achter haar aan om het haar te vragen. Of ze mee wilde? Voor de rest van de dag hadden we een extra passagier. Ze moest diezelfde dag nog twee zwemwedstrijden doen die ze beide won. Hou ik wel van dat soort dingen. Ook in Den Bosch kwam ze nog even buurten en het was toen dat ik haar meevroeg voor de herfstrit die we nog zouden rijden. Zonder dat ze het in de gaten had schoof ik het laatste Dagboek van Anne Frank wat ik had, in haar tas.
Voor wie goed gerekend heeft weet dat ik van de stapel van 7 dagboeken nog één boek over moet hebben. Dat was ook mijn berekening maar toen ik laatst de Willys doorzocht vond ik geen enkel dagboek meer. Ik mag hopen dat de generatie waar ik de boeken aan gegeven heb het beter gaat doen.
minoesjka2 says
Mooi mens ben je, die de geschiedenis levend wil houden door daadwerkelijk iets te doen :-)
Nicky says
Wat prachtig, zeg. Ook mooi: jaren later zullen die kinderen nog over het boek vertellen omdat ze het op zo’n bijzondere manier gekregen hebben.
Judy says
Wat mooi dat je ze hebt weggegeven.
VillaSappho says
Dat is waar ik ook wel achter ben. Het rijkste land en nog zijn er mensen die honger hebben en niet kunnen lezen. Van mijn leeftijd en geboren Nederlander. En dsn hebben we het nog niet over het milieu en de toekomst zonder betaalbaar huis voor 2 werkenden.
rietepietz says
En je zou vast een goed moeder worden want je weet wat belangrijk is. Ik ben iedereen die vrijwillig afstand doet van kinderen krijgen dankbaar. Het is eigenlijk bar egoïstisch om kinderen op de wereld te willen zetten. Daarom heb ik het bij 2 gelaten, meer vond ik niet verantwoord toen we zowel een zoon als een dochter hadden
VillaSappho says
Ik vind kinderen leuk hoor, van een ander. Ik heb nooit een kinderwens gehad dan moet je er ook niet aan beginnen lijkt mij. Maar als ik zo’n kind blij kan maken zal ik het zeker doen. Ouders die niet goed voor hun kind(eren) zorgen verfoei ik. Kinderen worden als normaal gevolg in het leven na samenwonen gezien, maar je bent ook verantwoordelijk voor dat leven en daar gaat het vaak mis. Overigens Rietepietz, raak ik ondanks de genomen maatregelen zwanger dan word ik moeder.
rietepietz says
Met een glimlach van oor tot oor lees ik dit blog en denk aan sommige logjes waar je je afzet tegen “het moeten hebben van kinderen”.Ik snap nu waarom, je houdt van kinderen.Ik wil om diezelfde reden geen hond omdat ik volgens mij niet zo goed voor een hond kan zorgen als ik vind dat nodig is.
Waarschijnlijk heb jij dat met kinderen. Al met al wél een vertederend blog, sorry dat ik een beetje de psychiater uit zit te hangen, je mag me wel ff op m’n plaats zetten hoor;-)
Spontanity says
Wat mooi ze zo weg te geven, en mooi geschreven!
Maakt indruk.
schrijfselsvanmij says
misschien moet ik mijn exemplaar ook weggeven aan een jong iemand
Nicole Orriëns says
Wat leuk dat je ze op die manier weggaf. Dat levert voor jezelf ook fijne momenten op stel ik me zo voor.
Sjoerd says
Volgens mij maken die boeken daarna nog meer mensen blij… Een mooi initiatief.
Audrey says
Wat mooi zeg, om dit te doen!
Naomi says
Volgens mij zijn die boeken heel goed terecht gekomen. En prachtig om die jonge kinderen te zien lezen in zo’n belangrijk boek.
natuurfreak2 says
Wat een mooi gegeven. .Heerlijk zo kinderen in contact te brengen met de geschiedenis.
logbankje says
Kinderen staan er echt voor open, ook al beweerd men anders.
Het is een kwestie, net als toen wij jong waren om te motiveren.
Een compliment voor het doorgeven van de geschiedenis. Hans
Michel says
Leuk om de jonge generatie op die manier iets bij te brengen van de Tweede Wereldoorlog. Zo te horen viel het in goede aarde. En wellicht zal de manier waarop zij aan het boek zijn gekomen ze altijd bijblijven.
Ferrara says
Wat goed van je, dat is met recht doorgeven opdat we niet vergeten.
AnneMarie says
Goed van je om de dagboeken door te geven aan die kinderen.
Hierdoor zullen ze het niet snel vergeten.
Mrs. T. says
Wat mooi hoe je dit gedaan hebt. Ik heb het volste vertrouwen in de jongste generatie van nu.
Kakel says
Wie weet waar juist dat ene boek terechtkomt!
Wat een ontzettend lief en mooi idee (zou bijna ‘nobel’ schrijven) om de nieuwe generatie te verblijden met De Dagboeken van Anne.
Karel says
ha die Liesbeth
wat een geweldige wijze om die boeken aan de kinderen te geven
stuk voor stuk hadden zij interesse voor de oorlog , en zullen het boek na het lezen vast en zeker net als jij het graag doorgeven
fijne avond groet