Ze zit ineengedoken op een stoeltje aan een heuse computer maar het zielloze gehamer op het toetsenbord laat zonder twijfel weten dat ze geen idee heeft wat ze aan het doen is en nog uit de tijd stamt dat er voor in het boek een briefje zat waar je naam opgeschreven werd als je het boek wilde lenen, jawel ik heb het over de juffrouw van de bibliotheek
Stiekem kijk ik naar haar ze zucht en pruttelt en ondanks dat ze heel goed weet dat ik er ben, ik zei immers heel correct gedag, vraagt ze me niks. Het kleine knotje op haar hoofd schud hevig op en neer en af en toe zucht ze zo hartgrondig dat het niet anders kan dan dat het niet gaat zoals zij het wil. Met een razendsnel gebaar zet ze haar leesbril op de neus kijkt wat ze gedaan heeft gooit die er weer af en tikt verder. Kansloos onhandig maar ik weet dat dit niet het goede moment is om daar iets over te zeggen. Ongetwijfeld heeft ze ooit, door een door de bibliotheek zelf aangeboden cursus, iets leren doen op de computer maar niet volledig begrepen wat, laat staan dat ze nu zelf dat programma goed kan gebruiken. Je kan zoiets ook niet verwachten van een vrouwtje die de kleding draagt van een 80 jarige en rondrijdt op een jaren 70 fiets met tassen van net na de oorlog. Dat ze dat ding überhaupt het trappetje op gekregen heeft verbaasd me. Het staat praktisch tegen een toch nooit meer gebruikte wipkip en langs een troosteloze zandbak. De bibliotheek daarentegen is heerlijk rustig en vreselijk klein. Ik verstop me nog steeds achter een kast en probeer een glimp van haar gestuntel op te vangen terwijl ik nieuwsgierig in het normaal afgesloten hok kijk. Aha daar liggen al die bladen. Zie ook dat ze vet achterloopt met haar werk. Stapels boeken moeten nog verdeeld over bakken terug naar de vestigingen waar ze thuishoren.
Alsof ze zich dat ook bedenkt springt ze op en begint driftig de gereserveerde boeken bij elkaar te zoeken. Nog driftiger loopt ze op en neer kijkt me boos aan als blijkt dat het boek in mijn handen op de gereserveerde lijst staat. Ik geef het vrolijk glimlachend maar zonder te spreken af, loop terug naar waar ik het vandaan had en pak hetzelfde boek uit de kast. Ze ziet me waarschijnlijk iets te bijdehand en vergenoegend grijnzen en kijkt me misnoegend over haar brilletje aan strijkt haar rokje glad en vraagt dan met een zucht; ‘wil je me helpen met de computer ik probeer die stomme lijst te printen en dat lukt niet maar ik ga hem ook echt niet meer overschrijven zoals vroeger’.
VillaSappho says
Ja hoor
Aukje says
Heb je haar kunnen helpen?
Leo says
Hwet heeft wel iets spannends ook zo’n biebjuf in te ouderwetse kleding die er vermoedelijk een heel spannend prive-leven op na houdt….Je weet maar nooit als dat knotje los en die ouderwetse kleding uit gaat….:) Maar ja, computers, ik tik ook nog steeds op de laptop alsof ik een Hermes-schrijfmachine bedien hoor…
Nicky says
Ze houdt vast meer van boeken dan van computers. Die nooit gebruikte wipkip is treurig. Kinderen komen niet meer in de bieb.
Renesmurf says
ja, als ze dat al niet zelf kan doen. Dan is er vast een storing.
Rietepietz says
Wie vertel je het, de altijd weer kansloze strijd om de vernieuwingen de baas te blijven, je hebt het één nog niet uitgevogeld of het ander is alweer vernieuwd.
Rianne says
Dat heb ik de laatste jaren veel gezien. Mensen die een truukje hebben geleerd op de PC maar zodra er dan iets verandert weten ze niet wat ze dan moeten doen. Het truukje werkt niet meer…
Fijn dat ze het toch heeft gevraagd…
Deborah Hamar says
Ze is in ieder geval niet te trots om hulp te vragen.
Leuk geschreven!!
Edward McDunn says
Al die veranderingen, zijn niet voor iedereen een onverdeeld genoegen Liesbeth.
Happy Hulk says
Heerlijk meelevend verhaal wat ik leuk vond om te lezen.
Sjoerd says
Zo’n noodkreet vraagt om hulp…
Hans says
De generatie die het op latere leeftijd heeft moeten aanleren en dat valt niet altijd mee.
Wie weet was ze voor het computertijdperk heel goed in haar papieren wereld.
Een helpende hand is voor haar een verlossing. Hans
Matroos Beek says
Het computeranalfabetisme bij (deze) (mijn) generatie is inderdaad een probleem. Ik zie het zo vaak op het werk…
petergreyphotography says
Mooi verhaal, waar ik alles bij kan voorstellen. Een nooit meer gebruikte wipkip… Niet veel beelden zijn treuriger dan dat. Maar toch, een mens, met noden, en ze durft te vragen. Ik hoop dat je haar hebt kunnen helpen. :-)
karel says
ik wilde al vragen waar je deze fiets voor ons verstopt had gehouden
Union of Sparta ik vermoed het laatste , zo mooi en degelijk met die dubbele onderbuis
en ze gaan langer mee dan welke computer dan ook hihi
ja wie weet heeft Marylou het wel bij het rechte end :)
Marylou says
Misschien geraake ze gefrustreerd door de omputer die niet deed wat ze wilde en was over verhit door de warmte.