‘Chaim’, had ze gefluisterd, in het licht van de knijpkat had ze eerst niet gezien dat het niet David haar man was die daar over het luik gebogen stond, maar een wildvreemde kerel. Ze had vanuit haar zak een mes gegrepen en terwijl hij terugdeinsde had hij haar bijnaam gezegd. De bijnaam die David haar gegeven had en die alleen in de beschermde sfeer van hun slaapkamer gezegd werd. Nava Risa, het had vreemd geklonken, maar langzaam liet ze het mes zakken en terwijl haar kaken rood kleurde was de baby zacht beginnen huilen. ‘Wie bent u?’, vroeg ze de wildvreemde man. ‘Ik ben een vriend van uw man’, had hij gezegd en toen ze de twijfel in haar gezicht had zien staan had hij haar een briefje gegeven met de eerste zinnen van een gedichtje wat ze ooit voor haar man had geschreven.
‘Wat wilt u van mij’, beschermend had ze haar hand op het hoofd van de nieuwsgierige Sara gelegd. ‘We willen u een veilige plek geven, ga met ons mee we brengen u naar uw man’. Hoewel Mayan twijfelde was het de kleine Sara die haar wist over te halen. U liet mij de brieven stempelen op papa’s werk, riep ze opeens uit. Een glimlach verscheen op het gezicht van de niet meer zo vreemde man. Mayan kleedde haar kinderen aan, pakten wat spullen en samen stapten ze achter hem naar buiten het onbekende tegemoet.
Het was toen ze achter in de auto onder een deken lag met haar kinderen, dat ze in de verte een grote klap hoorde. ‘Wat was dat’, vroeg ze de man van onder de deken. ‘Als alles goed gaat zie je David vanavond nog, je zal wel trots op hem zijn’, was zijn onduidelijke antwoord. Ze dacht er even niet meer aan, onder de deken had ze een fles melk gevonden en zelfs wat brood. Terwijl de baby gulzig dronk, had ze geprobeerd een glimp van de omgeving op te vangen. Veel kon ze er in het donker niet van zien en het was dan ook een tijdje later dat ze wakker schrok omdat de auto stilstond. Ze ving een glimp van een uniform op en kroop snel terug onder de veilige deken. De vriend van haar man sprak in keurig Duits tegen de soldaat, die zó dichtbij stond dat ze hem kon horen ademen. Maar nog voordat ze zich dat realiseerde schreeuwde de soldaat; Aufmachen!
Wil je het vervolg lezen? Volg Blogverhaal Chaim.
Rob Alberts says
Vreemd genoeg koppel ik jou vooral aan de Tweede Wereld oorlog.
Maar de gebeurtenis die jij beschrijft is vervelend genoeg ook nog van deze tijd ….
Bezorgde groet,
VillaSappho says
Ja sorry hoor ik doe het ik stukjes. Vervolg komt er maar eigenlijk was ik niet eens van plan er een vervolgverhaal van te maken.
minoesjka2 says
Waarom stop je nu weer met dit verhaal???? Ik wil weten hoe het afloopt!!
Jou schrijfstijl is erg pakkend Liesbeth, daar zou je echt wat meer mee moeten doen. Ik kijk uit naar het vervolg.
natuurfreak says
Die vreselijke oorlog heb ik na al de verhalen van mijn grootvader opgeborgen
Sjoerd says
Het waren trieste tijden en ik ben blij dat wij toch in een andere sfeer zijn opgegroeid.
Mrs. T. says
Oh nee!
Regenboogvlinder says
Wowww… dit is niet het einde van je verhaal… ik hoop zo dat het echt goed afloopt!
logbankje says
Doet me denken aan de verhalen uit mijn jeugd, de onmacht maar ook de macht die men had om zich tegen de bezetter te keren.
De allerbeste te wensen voor 2018. Hans
rietepietz says
Ik meende al een ouder verhaal te herkennen maar het is dus een vervolg waardoor het me bekend voor kwam.
Suskeblogt says
Ik kijk ook uit naar het vervolg.
Anna says
Oh nee, ik mag er niet aan denken wat het vervolg zou kunnen zijn. Pakkend geschreven.
petergreyphotography says
Jemig! Ik hoop op een spoedig vervolg.
fietszwerver says
ja vreselijke momenten tijdens die vreselijke oorlog
en nog is die smerige haat :(