Het is een zondagmiddag ik ben een jaar of 7 en zit op de bank te lezen als de telefoon gaat. Ik hoor het gesprek niet tot mijn vader opeens heel hard; ‘Je hebt wat gekocht!?!?’, door de telefoonhoorn roept. Een tel later rent hij het huis uit. Na een kwartier of 20 minuten is hij terug, op zijn gezicht een grote glimlach. ‘Opa heeft een hondje voor je gekocht’, terwijl ik opspring zegt hij totaal overbodig ‘ga maar gauw kijken’.
Opa en oma hebben mijn hele leven, voor zover ik weet, op een paar minuten afstand gewoond. Hun hoekhuis met grote tuin was altijd keurig netjes verzorgd. Het gras werd tijdig gemaaid en wat ik me herinner waren er overal bloemen. Mijn oma’s favorieten, orchideeën stonden altijd volop in bloei achter het raam. In de tuin stonden rododendrons, de grote struiken waren rijk verdeeld over de tuin. Als klein meisje liep ik er met m’n oma langs, ik had moeite met de naam uitspreken en moest het herhalen tot het goed ging.
In het raamkozijn van de keuken lagen groene tomaten, van de planten achter het huis gevallen, ze werden altijd rood. De tomatenplanten verdwenen net zoals het stukje gras achter het huis. Steeds vaker stonden daar de caravans van de familie. Daarvoor stond het grote draaiende droogrek er en ook daarna hingen er plantenbakken aan het schuurtje. Altijd vol met geraniums, die m’n oma al net zo liefdevol verzorgde als alle planten en bloemen binnen. Hoewel ik me levendig kan herinneren dat oma er voor zorgde, heb ik geen groene vingers meegekregen. Wel kreeg ik de liefde voor dieren van m’n oma mee, ze zorgde voor alles en iedereen in haar buurt dus toen ik met een flinke vaart door de stegen van mijn huis naar die hun van rende was ik niets dan overtuigd dat ik eindelijk een hondje zou krijgen.
Ik vloog door (nog niet over) het hekje, tikte op het raam waar ik mijn opa en oma zag staan en terwijl de achterdeur al open bleek rende ik naar binnen. Daar op de tafel zat een hondje, veel kleiner dan ik verwacht had en ook niet zo levend als ik hoopte. Gekocht op de markt stond daar zo’n schattig speelgoed hondje wat blafte, kwispelde en stukjes liep. Voor jaren speelde ik met het hondje en werd vooral zijn staartje vaak en liefdevol door mijn opa gerepareerd. Het hondje kwispelde, blafte en liep al jaren niet meer maar heb ik nooit weg willen gooien want als ik naar dat kleine hondje kijk herinner ik mijn opa en oma in gelukkiger tijden.
Sinds mijn oma was overleden, en eigenlijk al toen ze zo onverwacht een hersenbloeding kreeg, was de sfeer en het gevoel in dat huis anders. Ik kon m’n oma nog aan het lachen krijgen maar ze was niet meer de liefdevolle zorgende vrouw die ze altijd was geweest. Na oma’s overlijden was alles anders, pas toen realiseerde ik me hoe weinig echte connectie ik met opa had. Aanvaringen hebben altijd krassen achtergelaten, maar ergens herinnerde ik ook altijd de opa die er altijd was. Herinner ik m’n opa die stiekem de verse cake aansneed en weer tegen elkaar aanschoof zodat oma het zogenaamd niet zag, herinner ik m’n opa die m’n oma knuffelde en de strik van haar schort losmaakte. Herinner ik me de vrijdagavonden dat we allemaal rond die tafel aten, herinnerde ik m’n opa die zijn vingers aan de verse kip op de markt in Heist op de Berg brandde om ons te voeren. Het was dezelfde markt waar m’n opa het hondje voor me kocht die keer dat ik er niet bij was. Het is het hondje van m’n opa en de mooiste herinnering die ik aan hem heb.
Dag opa, nu heb ik alleen je hondje nog.
Flavie says
Een mooi verhaal…
Martha says
wat heb je dat mooi op papier gezet, heb tranen in mijn ogen ervan staan. Gecondoleerd.
Mrs. T. says
Ach nee, wat verdrietig. Gecondoleerd en sterkte.
rietepietz says
Dat is zeker fijn, een soort bevestiging dat het goed is. Je opa ( en oma) is onvervangbaar maar maar het zal je zeker troosten dat Frans “zijn zegen”had.
VillaSappho says
Bedankt ik ben blij dat mn opa Frans nog heeft leren kennen het klikt ook met de familie.
rietepietz says
Gecondoleerd, wat verdrietig zelfs al hoort het bij het leven. Gelukkig heb je de zakdoekjes van je oma nog voor áls je tranen moet drogen.
Strekte met de verwerking , fijn dat je nu Frans hebt, dat was nog niet zo toen je oma stierf.XXX
VillaSappho says
Ja en sinds vorige week moet ik mn opa ook missen. Het is een onvermijdelijke maar intense leegte die zelfs met herinneringen niet opgevuld kan worden.
rietepietz says
Zo lief!Je mist haar hé!
Regenboogvlinder says
Een mooi verhaal en een mooie herinnering aan je opa!
Zij says
Zo mooi geschreven. Zo liefdevol!
VillaSappho says
Vast wel even maar niet op mn opa. Mn vader haalde dar geintje tenslotte met me uit.
Thérèse says
Ik vind het ook heel liefdevol geschreven en heb ervan genoten. Alleen één ding komt op mij wat vreemd over: als je zo graag een hondje had en dan denkt dat je een echte krijgt, was je dan eerst niet verschrikkelijk boos of teleurgesteld toen het maar een speelgoedhondje was??
petergreyphotography says
Mooi stuk Liesbeth.
Renesmurf says
ja, dat is een hondje met een verhaal, en een heel mooi verhaal.
fietszwerver says
prachtig Liesbeth zo je dit schrijft
dat zijn schitterende herinneringen aan heel fijne mensen
natuurfreak says
Dit zal heel je leven de draad zijn die u met hen altijd zal bijven verbinden. Wat kunnen herinneringen toch hartverwarmnd zijn.
Sjoerd says
Niemand is perfect, maar zo’n mooie herinneringen…
Mammalien says
Ik word er een beetje emotioneel van, mooi stuk. (En Haha, die verse cake doormidden snijden en met stukje minder weer tegen elkaar schuiven… op due leeftijd ?)
Bertie says
Een warme herinnering, je leest het en voelt het bijna zelf.
minoesjka2 says
Wat een mooie en warme herinnering deel je hier met ons. Volgens mij waren jou opa en oma bijzondere mensen en hebben die nog een grote plek in jou hart.
Hans says
Dat zijn echte lieve mensen geweest, ach niemand is perfect.
Het hondje was het bewijs van ze, een mooie gedachte heb je gedeeld. Hans
vivapo says
je hebt het hondje en – althans, zoals ik het aanvoel in dit stukje – een liefdevolle herinnering.
Rob Alberts says
Wat schrijf je dit liefdevol!
Vriendelijke en warme groet,
Edward McDunn says
Dat zijn herinneringen om te koesteren Liesbeth.
Matroos Beek says
Wat een hartverwarmend mooie herinnering. Echt genoten van dit stukje.