Over glooiing, blokkerende remmen en ander fietsleed

Elke fietser kent het wel, zin in een trippie, rit uitgezocht of toch in ieder geval een omgeving maar echt lekker loopt het allemaal niet. Vandaag over mijn rondje fietsleed in het Rijk van Nijmegen van laatst.

Mijn trip begint met een ov-fiets op station Nijmegen, net zoals de vorige keer keur in de eerste af zadel niet te stellen. De tweede heeft zulke zachte banden dat ik me afvraag of die knullen überhaupt wel iets doen daar. Maar goed, ik had een fiets en wat dingen in de buurt van de stad te zien waar ik laatst niet aan toe kwam. Vanaf het station neem ik meteen het fietspad rond de stad (het lijkt sneller maar het is gewoon om) richting de heuvels. Het eerste deel fiets je langs het spoor, ik doe een ommetje langs een supermarkt en niet veel verder krijg ik de eerste klim, Nijmegen uit. Als ik rechtdoor rij kom ik in Groesbeek, maar ik sla linksaf richting en rij langs Heilig Landstichting. Tot hier een vlekkeloos klimmend ritje, maar bij het oversteken van de weg voel ik dat het niet heel goed gaat met de remmen van m’n fiets. Ik ben in de heuvels en ik heb een blokkerende terugtraprem. Jottem, het word nog spannend.

Het gebied rond Berg en Dal is me niet vreemd meer, de omgeving is prachtig. Tussen het zwoegen door traag ik voorbij prachtig glooiende velden en de mooiste landhuizen. Veel velden zijn gevuld met paarden die bij die enorme huizen horen. Het is een prachtig gezicht. Ik word regelmatig ingehaald. Elektrische fietsen, racefietsen een man op een mountainbike remt af en steekt me een hart onder de riem. M’n vriend heeft een betere fiets en die gaat maar een beetje sneller dan jij, doe hem de groeten. Hij zet aan en gaat heel wat sneller de heuvel op. Even later passeert al net zo zwoegend als ik, een man op eenzelfde mountainbike. ‘Vind je het nog leuk?’ “Ik vind de supermarkt nog te ver fietsen”, moppert de man naast me. Ach de omgeving is mooi, probeer ik nog. “Vanuit de auto ook”, roept hij en verdwijnt zwaaiend uit het zicht.

Inmiddels gaat het even bergafwaarts, heel even ploeteren en rij ik Berg en Dal in. Het laatste stukje naar het dorp red ik niet. Zelfs de fietsers met versnellingen komen me maar langzaam voorbij, maar als ik weer opstap voel ik dat ik op het hoogste punt ben. Ik sla af richting Beek en sta even later heel vlot stil bij een bord, die ik vanuit de auto altijd wel leuk vind. Je weet wel zo’n driehoekig bord met heuveltje en 10% erbij. Tijd om Frans even te bellen en hem de huidige staat van de fiets en de voor me liggende situatie uit de doeken te doen. ‘Schatje ik vond dit een goed moment om je te vertellen dat ik van je hou’, Frans wenste me succes, ik hing op en begon aan de afdaling met inmiddels één volledig blokkerende rem links, een redelijke rechts en de hoop dat het goed zou komen. Een blinde bocht, een kruispunt, samengeknepen billen en ik was in Beek.

De patatboer had veel visite, vooral de fietsers die me allemaal hadden ingehaald. Beek, de naam van het dorp, is makkelijk te verklaren. Overal zie je die stromen, er zijn nog wasputten uit de tijd dat veel rijke lui uit Nijmegen hier hun was lieten doen. Ook de witte boerderijtjes getuigen nog van die propere jaren. Ik scoorde een broodje en wat te drinken en vond het toen weer tijd verder te rijden. De weg liep weer omhoog en eigenlijk was ik wel een beetje beu van die heuvels. Ik nam een kortere route en kwam via een onverhard paadje langs de doorgaande weg naar Nijmegen. De hele route hield iedereen rekening met elkaar, ik ben voorbij bolderwagens, scootmobielen, wandelaars gekomen en door minimaal 30 mensen ingehaald. Op stijgende en dalende stukken, in bijna blinde bochten en op hele smalle paden. Maar daar waar er meer dan genoeg ruimte en zicht is, daar moet ik in de remmen. Nog niet eens voor een kind nee voor haar vader die gewoon niet keek. Zijn dochtertje vond heel passend dat papa niet moest bellen op de fiets en vroeg of het ging. Dat ik volop tegen m’n stuur klapte hoeft zij niet te weten.

In Nijmegen fiets ik nog even naar een paar locaties waarvan ik foto’s miste. Kriskras door de stad om niet ver van het station de conclusie te trekken dat het alsnog een stukje lopen gaat worden. Alhoewel de buitenband gloednieuw is, rij ik die wel aan gort, klapband. Ideaal plekkie ook tijdens een afdaling, in het drukke verkeer met nog steeds die blokkerende remmen. Zonder verdere problemen bereik ik het station. Ik lever de gehavende ov-fiets in en terwijl ik naar m’n trein loop zie ik nog net dat mijn route app wel heeft opgenomen, maar vastloopt voor ik die op kan slaan. Dat ik nog geen 30 kilometer had gefietst kon ik nog net wel zien, maar zo voelde het niet aan. Daags erna nog steeds niet. Want er kan geen magnesium tablet of masserende hand tegen mijn kramperige kuit op. Maar weet je, ik zou het zo weer doen, volgend jaar ofzo en met een goede fiets.