Het dronken paaskonijn

Met een suf hoofd wandel ik het station uit en tot mijn verbazing zie ik bij mijn fiets een beest staan, terwijl ik eens goed kijk herken ik de resten van een mandje en een gele strik op zijn rug en realiseer ik me, das de Paashaas…En hij probeert mijn fietsmandje te jatten! Met onhandige grove handelingen gooit hij de eieren, of nou ja de resten ervan over en probeert staand op zijn achterpoten mijn mandje los te maken.
Ik wandel dichterbij en een walm van niet-meer-zo-fris komt me al tegemoet. Nog voor ik hem kan grijpen rolt hij zo achterover en strooit zomaar een hand eitjes in het rond- ja zo kan het ook…Terwijl hij overeind krabbelt kijkt hij me geschrokken aan. “Wat doe je?”, vraag ik hem. ‘Ik uh nou ja…ik heb zo hard gewerkt vannacht dat mijn mandje kapot is gegaan en nou hoopte ik’…zijn stemmetje stierf weg bij het zien van mijn boze blik. “Jij hebt GEZOPEN”, sis ik hem toe, “leugenachtig konijn dat je bent”. “Je hebt je gewoon tegoed gedaan aan je eigen likeur eitjes en nou ben je kachel!” Van ellende vouwde hij vlot zijn lange oren dubbel, maar zijn gezicht was al van pijn vertrokken. Langzaam schudde hij zijn vermoeide pijnlijke koppie en keek me tersluiks aan, “och wat lief” dacht ik en voor ik er erg in had smolt ik als de chocola die hij nog in zijn pootjes had.
Met een sprong zat hij in mijn mandje tussen de resten van de overgebleven eitjes en keek me tevreden aan. ‘Mag ik strakjes bij jou slapen vroeg hij?’ Maar nog voor ik hem lachend de grond toewees zag ik zijn oogjes dichtvallen en schommelde ik hem diep in slaap. Eenmaal thuis werd hij wakker en hopte vrolijk rond, Doezel vond het allang best en liet hem wat begaan. ‘Je doet niet echt veel aan Pasen hè?’ ‘Geen paastakken geen eieren, wat is dat nou?’ “Ik heb gister gebakken eieren op”, zei ik hem. ‘Ja das toch anders’. Inmiddels begon ik spijt van mijn gastvrijheid te krijgen en siste ik hem toe dat er genoeg kids waren die zich suf gingen zoeken naar eieren die hij niet verstopt had. Wijs hield hij zijn tanden op elkaar maar sprak even later toch van hulphazen. “Hulphazen?” Vroeg ik hem. ‘Ja ik huur ze in gewoon bij het uitzendbureau, tijdelijk contract enzo en die kids die geen eieren hebben die downloaden maar een app’. Ongelovig keek ik Haas aan maar had de fut niet voor een discussie.

Inmiddels knabbelde ik aan een beschuitje en gaf hem er ook één. Tussen twee happen door vroeg ik hem zo eens. “Zegge waar kom je eigenlijk vandaan?” ‘Nou toen ik werd geboren was mama warm en alles donker’. “Nee suf konijn ‘de Paashaas’ en dat eieren zoeken. Ik bedoel het is niet Jezus met zijn discipelen en een dronken haas, wat Da Vinci zo mooi gefixt heeft”.

‘Nou’, zei hij. ‘Mijn overoveroveroverover uh…Nou lang geleden dus had één of andere godin Ostara geloof ik, een kip, een uilskuiken die haar eieren verstopte. Die godin werd zo boos dat ze tokkie in een haas veranderde die die eieren weer moest gaan zoeken. Beetje vage sage maar het komt dan ook bij de Duisters vandaan’. Haas wees met zijn duim naar het oosten en ging er eens lekker bij liggen.

Toen ik zag hoe relaxed hij op Doezels kussen lag besloot ik ook mijn mandje in te gaan, ‘truste’ zei hij. Maar toen ik wakker werd was er niks meer van hem te vinden. Achterlijke droom, dacht ik nog toen ik op mijn aanrecht een half afgekloven paashaas zag staan en het lege zakje van de likeur eitjes die ik gekregen had. In gedachte verzonken schudde ik mijn hoofd gooide de verpakking weg en zette koffie. Tot ik opeens geritsel hoorde en Doezel tevreden zag spelen met de gele strik. “Shit”, zei ik tegen hem, nou weet nòg niet hoe een kat een haas vangt!