In 4 betonnen bakken van 60 meter lang, 20 meter breed en 20 meter hoog is een museum gevestigd wat Nederland kent als het Watersnoodmuseum maar voor veel mensen een vreselijke periode afsluit. In deze betonnen bakken, caissons genaamd kom je er alles over te weten, alles over de Watersnood van 1953.
De Watersnoodramp
Op 31 januari op 1 februari 1953 voltrok zich een ramp in Nederland, door een combinatie van springtij en stormvloed stuwde het water in de Noordzee zo hoog op dat de dijken het niet langer hielden en grote delen van Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant onderliepen. De ramp kostte 1836 mensen het leven en veranderde het bestaan voor overlevenden voorgoed. Onvoorstelbaar veel dieren verdronken, ruim 4500 huizen en gebouwen werden verwoest en zo’n 200.000 hectare grond kwam onder water staan.
In de nacht van 6 op 7 november, ruim 9 maanden na de ramp, golft net voor middernacht over het water het geluid van vele scheepstoeters het laatste gat was gedicht. Gedicht met de caissons die sinds 2001 het Watersnoodmuseum herbergt.
De eerste caissons
Het museum strekt zich over de 4 caissons uit, maar elk heeft zijn eigen onderwerp. Na de kassa keek ik de voor mij zo bekende beelden van het toenmalige polygoonjournaal. Wat er volgt zijn vooral feiten, mappen vol foto’s gesorteerd op plaats. De ene map veel dikker dan de ander laat samen met de plattegronden een goede indruk van de omvang van deze ramp achter. We lopen verder, een doorloop brengt ons een caisson verder waar de ramp opeens persoonlijk wordt met een indringend diorama met de aangespoelde spullen van mensen. Een nagebouwde huiskamer laat zien hoe hoog het water stond, een door radioamateurs gebouwde radio verteld dat zij de eerste waren die contact zochten met niet overstroomde gebieden. Zij kregen voor elkaar wat de PTT door kabelbreuk niet kon. Hun berichten gingen letterlijk de wereld over.
Monument en wederopbouw
Een eindje verderop kijk ik een lege ruimte in, blauw licht, een vlonder, zand en vele namen die langzaam voorbij drijven. Een prachtig monument wat gevolgd wordt door de periode na de ramp. Ik aanschouw een diorama met een groot bord waarop staat welke goederen welk land gegeven heeft. Bijna 30 landen gaven van geld tot zandzakken, van veldbedden tot schoppen, van rijst tot sinaasappels en van helikopters tot prefabhuizen. Het museum laat in deze caisson van wederopbouw (de inrichting van) zo’n prefabhuis zien en moest een 50 cm. dikke muur van het caisson openbreken op de machines die aan die wederopbouw werkte binnen te krijgen.
De laatste caisson
Inmiddels hongerig geworden loop ik naar het restaurant, vrolijke kleuren en vrijwilligers dienen zich aan. Een vrolijke dame wijst me op een Zeeuwse bolus en ik kom te weten dat Frans ze nog nooit op heeft. Ik bestel er 2, ‘als je het niet lust lief eet ik de jouwe ook wel op’. Het smaakte Frans zichtbaar, wat ook beter voor mijn ontbrekende lijn is. In het laatste deel van het museum maken we kennis met waar we nu staan, ik sla het interactieve deel over maar kijk wel de film die door Noraly Beier is ingesproken. De film gaat over de opwarming van de aarde, de gevolgen, de kracht van het water en waar die toe in staat is. We hebben een prachtig Deltaplan, geloven allemaal veilig te zijn, maar zijn we het echt? Buitenom lopen we terug en kijken vanaf de dijk over het gebied, over het monument. Frans haalt de auto en terwijl ik naar de alles reddende caissons kijk die ooit een heel belangrijke haven vormde in Normandië, kan ik me alleen maar bedenken; Iedereen moet naar het Watersnoodmuseum!
Betaalbaar: Ja €9,50
Kindvriendelijk: Niet voor kleine kinderen
Bereikbaarheid: Bushalte voor de deur
Combineren met: Neeltje Jans of ergens uitwaaien.
Voorzieningen: Alles inclusief restaurant en liften.
Website: Watersnoodmuseum
Nicky says
Dat lijkt me heel indtukwekkend. Ik onthoud ‘m. Bedankt!
Happy Hulk says
Ik werd daar heel erg stil.
Rianne says
Op 31 januari van dit jaar was ik op bezoek bij een vriend en samen hebben we de herdenking op TV gevolgd. Ik wil naar dat museum, heb ik toen gezegd.
TWee dagen laten stierf mijn moeder toch nog redelijk onverwachts en dat ik naar een museum wilde was blijven hangen maar welk museum…
Dank voor dit bericht! Ik weet het weer…
VillaSappho says
Absoluut doen en neem er de tijd voor. Mocht je nog meer musea willen doen er is daar in de buurt nog een wo2 museum.
Deborah says
Wat indrukwekkend!
Wij gaan binnenkort die kant op. Ik ga hem mee nemen in onze planning.
Rietepietz says
Een vreselijke gebeurtenis die zéker deze aandacht verdient. Mooi monument trouwens met die hoge z.g. golven Heel eenvoudig maar heel duidelijk wat de bedoeling is.
Bertie says
Ik ben er ook geweest en vond het indrukwekkend. Ik was het meest onder de indruk van de briefjes van de kinderen. ‘Mijn vader is ook verdronken’ schreef zo’n tienjarig kereltje. Bijna terloops.
willy says
da moet de moeite meer dan waard zijn Liesbeth
je hebt het voor mij op de kaart gezet
Mrs. T. says
Ik ben er ook ooit geweest. Vond het indrukwekkend.
Harme van Kamp says
Ik moet hoognodig die kant eens uit. Jouw blog maakt dat gevoel nog groter.
Regenboogvlinder says
We waren er 2 jaar geleden. Indrukwekkend en tranen opwekkend. Wat een vreselijke tijd moet dat geweest zijn.
Mijn vader had er een boek over, volgens mij heb ik dat nog in de kast liggen. En ja.. het blijft leven bij de mensen, nu al 65 jaar…
Wieneke says
Ik zet dit museum op mijn lijstje voor als ik eens in de regio ben. Je hebt een mooi verslag geschreven, dat zeker mijn interesse voor dit museum heeft gewekt.
Leo says
De omvang van die ramp was zoveel groter dan alleen Zeeland. In heel Nederland liepen stukken land onder water. Alleen Zeeland en deel Zuid-Holland kostte het mensenlevens. In- en in-triest. Met de Deltawerken kregen we weer veiligheid terug. Want laten we wel zijn, Nederland bestaat bij de gratie van dijken en droog gemalen polders. Het weer onder water zetten en het risico nemen dat we nog eens zoiets meemaken is ridicuul en vooral gedram. Overigens waren die caissons indertijd in Engeland gekocht waar ze in een haven lagen nadat ze nutteloos waren geworden in WO2. Deze betonnen constructies waren ooit benut voor D-Day en de aanleg van kunstmatige havens. Kortom, voor een prikkie ingekocht… Mooi museum dat ik een jaar of drie geleden ook eens beschreef na een bezoek daar…
John says
Iedereen zou er langs moeten gaan. Het is echt de moeite waard. Het besef ook wat we in Zeeland hebben meegemaakt.
Hans says
Las er ook over bij mizzd, een museum om bij stil e staan. Hans
natuurfreak says
Een zwarte bladzijde voor een massa mensen en we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn want tegen water, vuur en wind staan we vaak machteloos
Sjoerd says
Ik ben geboren in 1953, dus het water zit in mijn bloed. Ik heb het museum bezocht en het heeft een diepe indruk op mij achter gelaten. Ik denk daarom ook dat zeeland, na Limburg, mijn favoriete provincie is.
Karel says
ik werd 3 jaar die nacht , las het boek ” De Ramp ” meermaals
maar dat is geen vergelijk met dit museum
nee positief is m’n neusje niet , maar het valt best mee hoor
Rob Alberts says
Is dit waarom er zoveel verzet is tegen laten onderlopen van Polders?
Vragende groet,
Rob Alberts says
Goed blog
Vriendelijke groet,
mizzD says
Yep.. iedereen moet minstens één keer in z’n leven eens naar dit museum.. óf ze lezen deze log erover.. er staat enorm veel info in! :-)
Matroos Beek says
Ook hier liepen delen onder in Breskens. Vele mensen werden dakloos en hebben in het noodplan (voorlopige woningen) gewoond, ook mijn echtgenoot die exact 9 maanden na deze ramp werd geboren. Het leeft nog steeds bij de mensen hier. De dijken werden vijf jaar geleden nogmaals versterkt en verhoogd. Dat is niet de eerste keer na 53.