Liesjbed zei, terwijl ik net mijn ogen opende opeens Sire. Spinnend van tevredenheid liep ik op haar af eindelijk snapt ze het. Meneer Doezel heb ik geprobeerd, meneer mijn kater Doezel ook. Wel edel hooggeboren heer Doezel lachte ze me om uit. Prins probeer ik nog steeds maar nooit sprak ze me aan zoals ze behoort maar nu hoorde ik haar weliswaar binnensmonds toch ‘Sire’ mompelen. ‘Alle begin is moeilijk het went wel’, mauwde ik terug terwijl ik onder het bed vandaan kwam. Weer zei ze het maar helaas ijdele hoop. Want toen ik dichterbij kwam snauwde ze; ‘wat moet je Doezel’. Een diepe zucht slaak ik want waar zij over moppert dat heeft niets met fatsoenlijk aanspreken te maken. Maar nee ze heeft het over een reclamefilmpje!
Stichting Sire is zo zag ik, met een reclamespot naar buiten gekomen waarin naar voren komt dat jongens geen jongens meer zijn. Als één van de redenen wordt aangedragen dat ouders bang zijn dat hun zoon gewond raakt en met een kapotte broek thuis komt. Ook stelt Sire dat jongens leren door te doen en ontdekken en als ze dat niet mogen dat ze dan verveelt raken. Ik denk, en Liesbeth met mij, dat mensenkinderen verveelt raken, dus niet alleen jongens, omdat ze gewoon nooit naar buiten kunnen en ook niet willen. Ze zitten vast aan school, opvang en allerlei clubs. Nu is voetbal een buitensport maar aan zo’n bal valt maar weinig te ontdekken. Op dit moment is het zomervakantie. In de straat waar ik woon leven een hoop kinderen. Ik vind kinderen eng en blijf dan graag binnen, toch kan ik al weken elk moment van de dag mijn frisse neus halen want die kinderen die zie ik niet. Liesjbed vertelde over bordje bal, stoepranden, verstoppertje en over de prachtige klimbomen in het park verderop. De kinderen zijn er niet, zegt ze en ik weet waardoor. Ze spelen met tablets, laptops en telefoons. En daarnaast zijn hun ouders aan het werk en zitten zij op de opvang waar ze geen kant op kunnen.
Ik was inmiddels dat gemopper wel zat en terwijl zij nog vrolijk verder sputterde rekte ik me eens uit en nam het hele bed in, ik word altijd zo lekker rustig als ze praat lieve lezers, verlangend naar een middagdutje kneedde ik mijn plekje nog eens. Maar toen op het toppunt van haar gemopper zei ze opeens; ‘en nou kom je mee naar buiten jij bent ook een jongen hup in die boom hangen lui mormel’. Och wat een onzalig idee en in kattengodensnaam Prins, edelvachtbare, Sire van mijn part maar spreek mij fatsoenlijk aan!
minoesjka2 says
Tjonge jonge, mensen zijn moeilijk op te voeden hé?
Moest je nog de boom in ook ………… jij hebt een zwaar leven Doezel.
FotoAnna says
Werkelijk schitterend, Liesbeth!!
Zo herkenbaar…
Lieve groetjes, Anna :D
Rietepietz says
Het ziet er niet naar uit dat Liesbeths je een plezier deed met je de boom in sturen! Misschien snap jij dus die kinderen wel.
Maar ze heeft wel een punt hoor, kinderen spelen nog nauwelijks buiten, jongens net zo goed als meisjes en dat heeft een héleboel oorzaken die lang niet allemaal door de ouders opgelost kunnen worden.
Sjoerd says
Die krakken van mij liggen ook de hele dag te slapen en als ik dan naar bed wil beginnen ze te spoken… Katten, praat me er niet van.
willyduvel says
Eigenlijk zouden we allen meer moeten spelen maar dat zijn we afgeleerd Grts
Regenboogvlinder says
Niet ieder mens of dier is ervoor geschikt zich als jongen te gedragen hè Doezel? :-)
Suskeblogt says
Doezel ziet er niet tevreden uit zoals hij daar tegen die boomstam geplakt hangt.
Of de jeugd het nu beter of slechter heeft dan toen ik klein was weet ik niet. Het is gewoon anders.
Matroos Beek says
Ha die is leuk!
Een de foto van Doezel in de boom is grandioos. Zie hem opzij kijken met een air van ‘zie mij hier nu hangen…’
natuurfreak says
Wat een leuke, humoristische post liesbeth
fietszwerver says
prachtig Doezel , jij bent een sire hoor
ja mijn jeugd was anders dan die van de jongens en meisjes nu
wij waren eeuwig buiten aan het spelen en ja kwamen thuis met een nat pak of stinkend naar de rook van het fikkie stoken hihi en dan toch ontkennen dat jij dat gedaan had
knikkeren , bomen klimmen , in de winter schaatsen , ach Doezel ik kan doorgaan tot het toetsenbord het begeeft
soms denk ik wel eens , goh als we toen een camera gehad hadden :)
Rob Alberts says
Bij het opnemen van een van de scenes van dit filmpje fietste ik toevallig voorbij.
Nu zie ik op dit blog pas het filmpje voorbij komen.
Mijn jeugd speelde zich vooral buiten af.
Van kapotte broeken herinner ik mij niets.
Bij de kinderen zie il vooral kapotte schermpjes voorbij komen.
Sire Doezel, mooie naam!
Bevalt het in je boom?
Vrolijke vakantiegroet,
Edward McDunn says
Kinderen die vroeger hoepelden, touwtje sprongen, knikkerden, blikje trapten, verstoppertje speelden, zakdoekje legden en op stelten liepen, kenden al die problemen niet.