Zakdoeken.
Persoonlijk

Oma’s zakdoeken

19 januari 2016

Het moet hooguit een maand of een paar weken voor mijn verjaardag geweest zijn, ik liep met regelmaat naar mijn opa en oma. De wandeling was kort maar drie minuten bij mijn huis vandaan. Zoals altijd liep ik achterom en tikte op het raam, ze hadden niet altijd in de gaten dat ik er stond en waren verdiept in hun eigen dingen. Maar altijd blij om me te zien. Voorzien van een chocomel en soms een koekje vertrok ik meestal weer na een half uurtje. In die tijd ging ik wel vaker, je hebt zo van de periodes later zou je denken dat het lot ermee speelde.
Inmiddels was ik jarig, opa en oma waren altijd vroeg. M’n oma stond al snel voor me en keek me met een wat ondeugende blik aan, ik ken die blik. Van achter haar rug haalde ze een smal pakje, ‘boekenbon?’ grapte ik. Terwijl ik het aanpakte flapte het om nieuwsgierig pakte ik het uit, in mijn hand hield ik een stapel zakdoeken, ze voelde nog warm -net klaar net gestreken. Allemaal voorzien van een gehaakt randje en de meeste ook met mijn voorletter. De zakdoeken waren groot, veel groter dan dameszakdoekjes. En terwijl ik m’n oma aankeek zei ze; ‘ondanks dat je vandaag volwassen bent geworden blijf je mijn kleine snotneus’.

Dag oma.

31 reacties