Meesjes en poesjes

Al een aantal weken hebben de vogels in mijn tuin de voedersilo’s met pinda’s ontdekt. Ik vind de silo’s oneindig leuk maar meestal heb ik het geduld niet voor vogel foto’s. Maar na dagen lamlendig in mijn nest of stoel hangen is elke vorm van afleiding gewenst. Zeker als het fotografie betreft.

Het is fris maar schitterend weer en als ik naar de tuin loop hoor ik de meesjes al. Ik haal mijn camera op en met mij loopt zowel Mickey de jongste als Myra de dikste mee naar buiten. Geen ideale combinatie meesjes en poesjes, maar die laatste weten dat ze met een nat pak eindigen als ze een poging wagen. Alleen dat weten de meesjes niet. Het is ook te koud voor water maar naast me staat een bevroren waterbak, die knal ik dan wel om hun oren. Dat gezegd hebbende hangt een mees aan mijn paddosilo terwijl mijn twee katten er geen acht op slaan. Ik sta verdekt opgesteld, een rijtje bomen met ertussen stookhout. Ik fotografeer tussen takken en klimop door, balanceer op boomwortels en geniet.

Myra schiet naast me de boom in, met haar dikke lijf en lamme staart kan ze prima uit de poten. Al snel volgt Mickey, Muis zijn bijnaam, kreeg hij niet voor niets. Maar nu geen muizenissen, Myra en hij hossen over de schuurdaken en ondertussen fotografeer ik meesjes die zich daar niks van aan trekken.

Dat ik in mijn pyjama met snuggy erover sta kan me geen donder schelen, ik begin me weer wat mens te voelen en het is alsof de natuur dat weet. De katten krijgen een dolle bui, een merel jaagt op een roodborstje en boven mijn hoofd donderstralen de duiven alsof het al lente is. Maar dat is het nog niet en dat voel ik. Dus met een paar laatste foto’s laat ik de meesjes rustig eten, daar heb ik die silo’s tenslotte voor.