Verhaal: De fabriek (slot)

Het gekraak van de tak achter hem had hem een seconde doen verstijven, in het donker had hij niet goed kunnen zien wie er stond maar daar snerpte de kille Duitse woorden ‘Who ist da?’ ‘Stehen bleiben!’ Dat was hij allerminst van plan en met een ruk had hij zich omgedraaid en was weggerend. Wat nu, dacht hij, en waarom schiet die Duitser niet? Hij ging plat achter een boom liggen en speurde het terrein af maar van de Duitser was geen spoor. Hij moest hier weg, de hemel begon al te kleuren.
Met ferme sprongen was hij over het hek en zag in de verte de contouren van de directeurswoning. Voor de deur stonden een aantal wagens en hij hoorde opgewonden stemmen, dat kon niets goeds betekenen. Sluipend maakt hij zich uit de voeten, wat zou Jans doen? Zij had nooit bonnen weggebracht, zij wist geen goede en veilige adressen zoals hij, al snel was gebleken dat hij niet secuur genoeg was daarop was hij overal in de fabriek ingezet en handig genoeg gebleken met allerlei reparaties. Hij was blij wat te verdienen en thuis in te kunnen brengen nu de scholen gesloten waren. Hij bewoog zich vrij op zijn fiets met gereedschapskist tussen alle gebouwen, zo had hij ook al die bonnen weg kunnen brengen. Hij zou zijn stofjas en fiets halen.

Spertijd was voorbij toen hij schijnbaar gewoon aan het werk, naar het huisje van de directeur reed. De eenvoudige vrijstaande woning miste het cachet van de directeurswoning maar was van binnen aardig aangekleed. Hij had het eens gezien toen een leiding bevroren was. Nu zou er onder het mom van iets vergelijkbaars aanbellen en desnoods de directeursvrouw overrompelen of was de directeur al terug? Hij fietste vlug door en stapte nabij de goede straat even af.
Voorzichtig keek hij om de hoek maar er was niets bijzonders te zien maar net toen hij weer op wilde stappen hoorde hij in de verte de overvalwagens. Hij sprong op zijn fiets sprintte naar de woning en belde aan zonder af te stappen. Tergend langzaam ging de deur open en voor hem stond de oude huishoudster. Hij had nooit geweten of hij haar kon vertrouwen maar nu bleek wel dat ze uit goed hout gesneden was. Ze duwde hem een tas in de handen en zei zacht, de directeur vraagt vriendelijk of u dit naar zijn tuinhuisje kan brengen, de fabriek is tot nader order gesloten.

Hij had vliegensvlug de tas in de gereedschapskist gepropt was met grote spoed de straat uitgereden, maar in de volgende straat reed hij zo in de armen van een Duitse patrouille, even dacht hij aan vluchten maar dacht toen aan zijn vaders woorden als je geschoren wordt moet je stilzitten jongen. Zijn vader had altijd precies geweten als hij iets gedaan had wat niet mocht. Gedwee pakte hij zijn persoonsbewijs, gaf het met gebogen hoofd aan de Duitser en keek door zijn wimpers of hij misschien de Duitsers van in de fabriek herkende. Snauwend vroeg een andere Mof waar hij zo gehaast naartoe ging, ik…ik ben te laat voor mijn werk hoorde hij zichzelf liegen. Ze herkennen me niet, dacht hij ondertussen. Ze herkennen me niet!

Eén van de Duitsers snauwde hem iets toe, dat hij dan maar op moest schieten. Zo snel hij kon verdween hij uit het zicht en toen hij de laatste huizen achter zich had gelaten stapte hij eens af. Hij had al sinds gisteravond niets meer gegeten en voelde zich slap worden, hij pakte de tas uit zijn kist en even later zette hij zijn tanden in een brood. Na nog een hap zag hij opeens iets zwarts en herkende wat erin zat. Dat was onmiskenbaar de loop van een Duitse Luger.
Hij duwde het brood terug in de tas en keek welke verassingen er nog meer in zaten. Een stukje kaas en nog wat etenswaren en zo klein mogelijk gevouwen herkende hij een trui van zichzelf en warempel onderin zat nog wat, beschaamd keek hij ernaar want daar onderin zaten verschoningen voor een vrouw! Jans! Zijn hart maakte een sprongetje en met hernieuwde energie vervolgde hij zijn weg naar het tuinhuis.