Pasgeleden kocht ik een flinke stapel boeken, lang leve de kringloop. Het boek waar ik enorm nieuwsgierig naar was, was het boek van Sabine Dardenne. De titel van het boek ‘Ik was twaalf en ik fietste naar school’, deed een schokje door me heengaan. De ondertitel, tachtig dagen in de kelder van Dutroux, had ik niet meer nodig. Ik wist van het bestaan van dat boek maar was het nooit tegengekomen, van het moment dat ik thuis was, tot 2 dagen waarvan ik er 1 moest werken later, was het boek uit. Verslonden heb ik het.
Ik was twaalf en ik fietste naar school, verteld het verhaal van Sabine die in de handen valt van pedofiel en sadist Marc Dutroux. Ze wordt onderweg naar school van haar fiets getrokken en beland in één van de huizen van Dutroux. In het eerste deel van het boek verteld ze over de verschrikkingen, over de perverse ideeën, verteld over haar jeugd, haalt de brieven aan die ze haar moeder in gevangenschap schreef en verteld ook over het vervelen, het leed, de veel te kleine kelder, het vieze eten en uiteindelijk ook over dat ze langzaam gek leek te worden daar. Dat ze compleet geïndoctrineerd dacht dat haar ouders haar verlaten hadden, dat vond ik nog het meest schrijnend. Dat hij haar verkracht en misbruikt heeft, daarover laat ze bewust dingen weg. Maar je vult het in. Ook verteld ze hoe schuldig ze zich voelde en voelt dat ze om een vriendinnetje vroeg. Totaal gek geworden van eenzaamheid blijft ze drammen om een metgezel, onwetend dat ze die de ellende mee intrekt, krijgt ze uiteindelijk haar zin. Wederom gaan Dutroux en een handlanger op jacht, maar worden nu wel opgemerkt. Laetitia valt ook in handen van die vuilak maar wordt 6 dagen later, wanneer Sabine er 80 dagen heeft gezeten, bevrijd.
In het boek komt ook de tijd na haar bevrijding aan bod, ze verteld over de moeilijke band met haar moeder, over haar eerste vriendje, over haar school en hoe zij en haar familie moeite doen om het leven weer op te pakken. Ook beschrijft ze nauwkeurig het proces die pas vele jaren later in 2004 volgt en hoe ze uiteindelijk won van haar belager.
Ik was twaalf en ik fietste naar school, brengt mij, hoewel ik jong was, terug naar de beelden die ik me herinner beelden van een meisje die over een heg in armen van iemand verdwijnt. Het is een heftig, maar goed geschreven uit het Frans vertaald boek en ik raad iedereen aan het te lezen. Al was het maar om niet te vergeten dat deze griezel levenslang kreeg, maar er nog velen vrij rondlopen.
Mirjam Kakelbont says
De witte mars in Brussel herinner ik me nog goed. Daartoe opgeroepen door de vader van An. Ik hoop dat die gluiperd nooit meer vrijkomt. Zijn vrouw zit ondergedoken in een klooster.
Ik wist van het bestaan van het boek maar heb het expres niet gelezen…
Hartelijke Hot Hulk says
Te heftig voor een Hulk met een klein hartje.
rietepietz says
Ik heb wel een idee over de heftigheid van zo’n boek, ik las laatst iets vergelijkbaars, brrr.
schrijfsels says
Hè bah ja, die griezel, wat die allemaal op zijn geweten heeft
inge says
het lijkt me veel te heftig, denk niet dat ik het zou kunnen lezen. kreeg al een brok in m’n keel bij het lezen van je logje.
Zij says
Ik heb het boek lang geleden reeds gelezen.
Verschrikkelijk! Gelukkig kon ze uit de kelder, die andere arme meisjes niet meer ???
minoesjka2 says
Ja, dat boek heb ik hier ook staan. Zo’n gruwelijk verhaal, wat de schrijfster toch maar heeft overleefd, helaas andere niet.
Henk Jonkvorst says
Natuurlijk kan ik me de herinneringen nog ophalen uit de tijd maar ook nu nog druppelen er soms bizarre verhalen binnen over mensen die anderen, soms hun eigen kinderen jaren vasthouden in kelders en afgesloten ruimten. Soms zelfs vanaf de geboorte nog nooit buiten zijn geweest. De wereld zit vol zieke geesten
Trees says
Iedereen was destijds in shock. Verschrikkelijk!
Ik heb er wel eerder van gehoord, maar niet gelezen…
willyduvel says
Zou iedereen moeten lezen !! bv verplichte leerstof in school! Grts
Flavie says
Een mooi boek over een verschrikkelijk verhaal!
Harme van Kamp says
In Nederland leefde het (denk ik) minder dan in België, maar ook ik heb er veel van mee gekregen.
Het boek kende ik niet. Hopelijk heeft het schrijfproces bijgedragen aan de verwerking van dit trauma.
Sjoerd says
Je kunt je niet voorstellen dat zo iemand ooit nog vrijkomt. Ik denk dat iedereen het verhaal wel kent, het boek heb ik helaas nog niet gelezen.
Kreanimo says
Ik heb het boek al jaren geleden gekocht en gelezen.
In mijn ogen ook echt een must read…
Marylou says
Het boek staat ook bij mij in de kast en nu wil de advokaat van hem, hem binnen 2 jaar vrij krijgen. Denk dan maar eens aan de 4 andere meisjes die hij vermoord heeft..Als dat echt gebeurt denk ik dat België te klein zal zijn
Advokaten zouden ook eens moeten denken aan de ouders van die kinderen.Die hebben ook geen tweede kans gekregen.Daarbij ,hij had daarvoor ook al vast gezeten voor ontvoering en verkrachting van kinderen.
Renesmurf says
Nou, ik mag toch hopen dat er niet nog velen rondlopen, een enkeling is al te veel. Lijkt me niks, zo`n boek, al die narigheid.
Bertie says
Niet te bevatten al weten we allemaal dat dit bestaat. En doorgaat, hier en dar.
Michel says
Ik heb het boek destijds gekocht en gelezen. Was er behoorlijk van onder de indruk. Dappere meid.
fietszwerver says
ja dat herinner ik mij nog goed
vind het knap van haar dat ze dit zo beschreven heeft , je moet het maar kunnen om die gruwel te herleven
Mrs. T. says
Oh, dit weet ik allemaal nog best heel goed. Wat een verschrikkelijke dingen moeten die meisjes hebben meegemaakt.
annaberg says
Ik herinner me de beelden van Sabine die bevrijd werd nog levendig!Vreselijk wat die kinderen hebben meegemaakt.
Anna says
Heb hem ook staan. Echt een boek dat onder je vel kruipt.
Matroos Beek says
De verschrikking die ons allen in de greep hield. Het verdriet van België. De gruwel is onverteerbaar.