Eind vorige week fietste ik door de stad, het viel me op hoeveel jongeren en kinderen op straat waren, dat ze niet hersenloos binnen zaten te gamen of in een donkere hoek doelloos rondhingen maar serieus rondwandelden.
Ook deze week viel het me op. En dan vooral hoe er naar de telefoon gekeken werd. Niet alles zal veranderen; langzaam fietsen, naar een scherm staren en nergens opletten. Sinds een paar dagen terug heb ik ontdekt dat het een app is die al dit volk het huis uit heeft gekregen. Een app met in de hoofdrol iets retro’s genaamd pokémon en met als doel; ons luie volk in beweging krijgen.
Behalve dat die kids en pubers vermoeid door de straten wandelen, staan ze er ook middenop stil omdat er een pokémon zit. Ze lopen langs sporen, dringen azc’s binnen en lopen zelfs over heilige grond als een holocaust monument. Prorail vroeg aan de regie van deze game of ze de pokémons van het spoor wilde halen. O ja natuurlijk geef de coördinaten even door, o ja van 6000 kilometer spoor…
Ik check fakebook en lees de mooiste berichten van allerlei mensen. Wanneer ik ze die avond bel is er van die mooie sfeer niks meer te vinden, gaat alles kut van huiswerk tot kind tot ouders. Ze lucht haar hart, jankt, schreeuwt en nog geen 5 minuten na het gesprek verschijnt er weer een wezenloos positief schijnbericht online…
Mensen delen voor 10 seconde dingen die ze nog niet aan hun ouders durven te laten zien. Pubers worden gechanteerd omdat het alleen voor hem bedoelde filmpje op internet dreigt te worden gedeeld. Meisjes voegen wildvreemden toe op Fakebook en zijn geshockeerd als ze hun opeens bellen op het door hunzelf gedeelde telefoonnummer. Kinderen lopen rond met tablets op strand en in dierentuin en zien niets dan dat scherm. Mensen van alle leeftijden delentweetenappenskypeninstadirectenspugenregenbogen dat ze op vakantie zijn, faken narcistische selfies en vullen een avondje uit met het delen hoe fantastisch het is. Maar is het dat wel?
De wereld om me heen is langzaamaan overgenomen door de beeldschermen waar mensen hun leven prachtig voorstellen, waarin ze wegduiken, in vluchten, in vermommen, waarin gesprekken worden gevoerd vanaf ieder zijn eigen bank en als mensen eens samenzijn dan nog maar half omdat er op een telefoon gekeken moet worden. Werelden van honderden vrienden, volgers, likers en delers maar duizenden alleen en eenzaam op de bank met social media vol fakers om jaloers op te zijn.
De momenten van het leven worden gedeeld in plaats van genoten. Laten we ons dáár zorgen over maken in plaats van over de perfecte selfie, het gebrek aan likes, haperende wifi en waar the fuck Pikachu is.
VillaSappho says
Jup, helemaal. Ik heb meerdere discussies gehad waaruit bleek dat ik de freak was omdat ik geen fakebook of twitter meer heb. Ik zou geschift zijn want die telefoon das toch leuk?! Superleuk, maar das mn camera ook en die heb ik graag vast maar ook wel eens niet.
Mirjam Kakelbont says
Je kan gerust stellen dat het verhaal 1984 van George Orwell compleet is uitgekomen.
Bij ons voor de deur is blijkbaar ook een “hotspot” om Pokémons te vangen. Zelfs volwassenen doen er aan mee!
melanie says
Zo’n blog ligt ook al een tijdje in mijn vingers, ik vind het steeds meer storend worden hoe mensen maar rondlopen in de stad met hun neus op het scherm van hun telefoon. Totaal niets mee krijgen van wat er om hun heen gebeurt..
En dat hele domme pokemon gedoe pfffff, waar gaat het in hemelsnaam over!!
Je blog is spot on!!
Xxx
karel says
een goed geschreven blog alwaar ik geheel in mee ga
het is van de zotte als je , waar je ook bent en om je heen niks anders dan drukdoende lui ziet met een mobieltje of zelfs tablet , levensgevaarlijk bezig voor een ieder en henzelf
stom kudde gedrag vind ik het , alleen is het in een kudde dieren veiliger
VillaSappho says
Thanks, de zin schoot me tijdens het schrijven opeens binnen. Thanks voor je complimenten!
. says
Dat kan ik alleen maar beamen
@matroosbeek says
De momenten van het leven worden gedeeld ipv genoten. Wat mooi gezegd. Mooi artikel. Helemaal mee eens.
VillaSappho says
Een deel ervan is ook mijn tijd al niet meer maar snap je. Door de huidige rage zijn de kids wel weer buiten.
VillaSappho says
Ik zie als fietser inderdaad genoeg appen automobilisten maar ook de fietsers kunnen er wat van. Ik doe het zelden en sta liever gewoon even stil. Ik loop trouwens weg als mensen zo nodig met hun telefoon bezig moeten zijn tijdens een gesprek, moet je ook eens doe de reacties zijn geweldig.
VillaSappho says
Dank je voor je lieve complimenten. Moet eerlijk bekennen dat dit best wel hoog zat, was al een poosje bezig met deze blog, in gedachte. Die rage maakte het af. Ik heb geen Facebook twitter of instagram meer en het bevalt prima.
VillaSappho says
ik ben sinds een paar maanden verlost van Facebook precies door wat ik beschreef. Heb alleen nog pinterest maar of dat social media is weet ik niet. Anyway ik herken het. Ik hoor en zie weinig van mensen maar moet eerlijk bekennen dat ik het ook niet mis.
VillaSappho says
Je komt een hoop te weten maar je leert iemand er niet door kennen, heb je helemaal gelijk in.
VillaSappho says
Hey Ann!
Ik ken de pokemon van heel lang geleden maar heb allerminst de behoefte aan een nieuwe ontmoeting.
VillaSappho says
yeah het regenbogen spugen is ook niet bepaald echt, snapchat is dat trwns.
VillaSappho says
Dan komt ze eindelijk langs en gaat het over een spelletje…we snappen elkaar he.
Hartelijkehothulk says
Je houdt het niet tegen!
Mijn jongste dochter kwam vandaag sinds maanden bij mij op bezoek.
Vergeet haar fiets op slot te zetten met de huissleutel er nog aan.
Drukdoende pokémons te zoeken!
“Vroeger mocht ik niet van jou dat op TV zien”, kreeg ik te horen.
“Nee”, zei ik, “veel te veel agressie”.
“Nou, deze app is geweldig, mijn vriendin Nicole heeft afgelopen week al 50 km gelopen”.
Daarna liet ze er op volgen, “In level 5 mag je gaan vechten!?!?!?!?!?” ???
rebbeltje says
delentweetenappenskypeninstadirectenspugenregenbogen
Dit is misschien wel het langste woord…en allemaal nep op de regenbogen na ;)
Groetjes
Ann McDunn says
Een mooi verwoord blog, ook ik vind het totaal niet nodig dat beeldschermen of schermpjes bepalen wat kinderen en ook ouderen doen. In deze tijd van het jaar is er zoveel om van te genieten, de bloemen van knop tot bloem, de insecten, kruiden en bomen. Wat missen al die Pokémon zoekers veel op deze manier, het is nog gevaarlijk ook, niet meer opletten maar naar nepfiguurtjes zoeken, voor deze hype wist ik niet eens het bestaan van dit wezentje, en dat wil ik graag zo houden. Je hebt mooie informatieve site. groeten, Ann.
Rob Alberts says
Pikachu ken ik niet.
En in hoeverre ik jou heb leren kennen via een beeldscherm blijft ook maar de vraag.
Genieten van mijn leven lukt soms wel en is soms een opgave.
Maar dit blog heb ik met instemming gelezen.
Vriendelijke groet,
Hillechien says
Heel herkenbaar dit thema. Ben zelf van facebook af gegaan en toch moet ik zeggen dat ik bepaalde dingen mis. Het lijkt wel of de mensen alleen nog maar hun leventje willen delen via sociale media’s. een gewoon mailtje krijg ik niet meer laat staan gewoon een belletje. pas op doe/deed er zelf ook aan mee maar als het altijd van jou af moet komen dat contact dan houd het ook een keer op.
Dus ja sta op het moment een beetje in dubio.
Mrs brubeck says
Dit had ik zo zelf kunnen schrijven! Knap hoor, je slaat de nagel precies op de kop! Die nieuwe rage rond Pokémon is ronduit gevaarlijk en op vele plaatsen al verboden!
Het asociale gedrag van mensen tegenwoordig stuit ons ook tegen de borst. Wij gaan graag en geregeld op café en op restaurant, bijna iedereen heeft een smartphone aan zijn handen plakken, mensen praten niet eens meer met elkaar ?
Je hebt dit echt knap geschreven! Respect!
Rietepietz says
AMEN ……
Ximaar says
Het is een terugkerend fenomeen dat mensen met speeltjes bezig zijn en niet met de omgeving of mensen die ze zomaar ontmoeten. Dat begon al met de krant in de trein. Mensen duiken daarachter om maar niet contact aan te gaan met medepassagiers. Duidelijk koudwatervrees, want als ik begin (en me weinig van die krant aantrek) dan ontstaat er vaak een leuk gesprek. Na de krant kwam het horloge. Elke paar minuten daarop kijken, alsof dat helpt. Inderdaad, ik heb dus nooit een horloge gehad en ben nog niet aan een mobieltje begonnen.
Vervolgens kwam de walkman, diskman, mp3speler en ipod. Dergelijke leden sloten zich ook accoustisch af voor hun omgeving en menigeen dacht dat het verkeersongelukken oplevert. Zou kunnen, maar veel bewijs is er niet voor. Toen ze daarmee uitgespeeld waren moest er de hele dag en overal mobiel worden gebeld. De trein leek wel een grote telefooncel en op de weg was dat niet anders. Vervolgens moest de meute wordfeuden en kandij vermalen. Nu façadeboeken en whatsappen ze aan een stuk door. Idd om elkaar maar te informeren hoe goed het gaat. ‘Gezellig’ in een restaurant, waarbij beide eters elkaar niet gezien hebben omdat ze de hele tijd naar het beeldschermpje keken. Nu hebben de zoekers naar Japanse poppetjes zich daarbij gevoegd en als dat nieuwtje er van af is, dan komt er wel weer iets anders.
Zelf vind ik op dit moment de whatsappende chauffeurs het ergste. Vrachtwagenchauffeurs en chauffeurs van besteldiensten kijken regelmatig naar hun schermpje en soms zelfs naar een opengeslagen laptop op de bijrijderstoel, omdat ze zo geïnformeerd worden waar ze naartoe moeten. De ogen zijn dan niet op de weg en dat vindt een flink deel schijnbaar ook niet nodig bij een druk kruispunt waar veel fietsers rijden.
Maar goed, in de ongevallencijfers is het niet terug te vinden. Onder de groep tot 60 neemt het aantal noodlottige ongevallen nog steeds behoorlijk af en boven de 60 neemt het vooral onder de mannen toe. En die groep is niet zo met hun smartfone bezig, maar hebben eerder last van een afnemend reactievermogen en een toenemende doofheid.
Edward McDunn says
Waar is de tijd gebleven van…… hinkelen, touwtje springen, tollen, steltlopen, hoepelen en zakdoekje leggen, ik verlang er soms naar terug hoor.