De Ruige ezel

‘Wil jij de paarden en ezels vandaag doen? Kijk maar hoever je komt’ vraagt de boerin. ‘Ja hoor is goed ik roep wel weer’, zuchtend liep ze naar de stallen. Zo schiet het geen klap op, elke keer lieten ze me maar alleen aanmodderen. Meestal letterlijk, want wat een baggerzooi was het hier. Welke knuppel kiest voor een kinderboerderijstage in de winter? Juist ja, ik, die fout zal ik nooit meer maken, nog drie weken… Handenwrijvend van de kou slof ik over het terrein. De stallen moesten vandaag weer schoongemaakt worden, dat is geen moeite want het is hersenloos werk, maar hoe krijg ik die ezel buiten?
De eerste keer was ik nog fanatiek met eten bezig, biks wortels appeltjes -niks-. De tweede keer een mep op zijn kont. Zuchtend wrijf ik over m’n scheen kutbeest trappen kon ‘ie! Daar had hij gelijk in ook, maar die olijke blik die hij in zijn ogen had…vreemd.
Eerst de anderen maar. De paarden en andere ezel liepen allemaal als vanzelf, peinzend en piekerend sjokte ze weer terug. Ze keek naar de emmer met ijswater, nee dat levert je alleen problemen op en wedden dat ‘ie nog niet gaat. Daarbij hij is niet onaardig. Terwijl ik alvast de andere stallen leeghaal valt mijn oog weer op het verkleurde blaadje; ‘Wie de Ruige naar het landje brengt krijgt een 10 en mag naar huis’. Van de nul is een zonnetje gemaakt ergens in de vorige eeuw of zo.
Ik schep driftig door om mijzelf warm te houden, de Ruige houdt de staldeur open, zo kan ik makkelijker bewegen met de hooivork. Ik kijk hem even aan en geef hem een worteltje, terwijl hij die met smaak nuttigt zeg ik liefdevol tegen hem. ‘Kijk de mist is opgetrokken, zie je wat een mooie dag het is? Ga lekker naar het landje’. Voorzichtig zet ik wat kracht op zijn hoofdstel, geen centimeter. ‘Kom schat alsjeblieft de andere stagelopers vinden me ongeschikt en negeren me, ga alsjeblieft naar het landje!’ Opeens geeft hij een rukje met zijn hoofd ik stoot tegen de deur aan en zie weer die olijke blik. Even denk ik…maar dan kijkt hij me doordringend aan. O denk ik dát wil je -spelen-. Samen zetten we een stap de stal uit ik zet me schrap en ga met mijn volle gewicht aan zijn halster hangen, nog steeds geeft hij geen centimeter mee. Je doet je naam eer aan Ruige, denk ik, maar denk er ook aan mijn aandacht niet te laten verslappen. Nu volhouden. De minuten verstrijken, de bezoekers kijken en de andere stagelopers ook, alom gelach. ‘Wederom maken ze me belachelijk, merk je het Ruige?’ Het moet ook wel een belachelijk gezicht zijn een vrouw die aan het halster van een ezel hangt…Ik hou vol en bedenk me dat het die andere stagelopers ook nog niet gelukt is.
De boerin komt na een tijdje een kop koffie brengen, die ik dankbaar aanpak. Liefdevol aait ze de Ruige over zijn oren en geamuseerd vraagt ze of zij het moet doen. ‘Nee’, zeg ik, ‘ik roep wel’. Na zeker een half uur hangen aan één arm aan zijn halster begin ik mijn grip te verliezen. Terwijl ik van hand wil wisselen en tegelijk de beker weg wil zetten, mis ik zijn vrolijke blik. Met een bloedgang springt hij naar voren en val ik achterover in de modder. Wel godver, kutbeest! Maar dan dribbelt de Ruige parmantig langs me heen naar het veldje waar hij zijn overbekende geluid luidruchtig laat horen. Alsof hij wil zeggen, ‘hé zonnetje lig je lekker?’.
Smerig en nat loop ik langs de andere stagelopers en kijk hun grijnzend aan als ik met m’n 10 op zak op mijn fiets stap. Met een laatste blik op het landje fiets ik de vrijheid en een warme douche tegemoet, die heb ik nou wel verdient.