Weer naar Zuid-Limburg

Het lijkt, zeker voor jullie, nog maar kort geleden dat ik samen met Frans en de Willys jeep een heerlijke verkenningstocht reed door het prachtige Zuid-Limburg. Maar zoals altijd loop ik iets achter met het delen van de ritten die we rijden en zo ook deze keer. Want het is alweer een paar weken geleden dat ik weer naar Zuid-Limburg wilde, maar nu wel wist waar de mooiste bergweggetjes te vinden waren.

Zoals altijd was het prachtig weer, Willys jeeps rijden altijd maar met mooi weer doen ze het extra goed, zeker met Frans aan het stuur. Hoewel ik liever anders zou melden ben ik maar een slechte co-piloot, want hoe mooier het is hoe liever ik wil dat Frans steeds stilstaat. Engelengeduld die man, maar van jullie verwacht ik geen klachten want hoe kom ik anders aan die foto’s?

We sjeesden langs het kanaal, naar de Belgische grens die we bij Stramproy passeerden, goten de jeep nog eens vol en reden ons geheel aan de snelheid houdende door het Belgische landschap naar Maasmechelen waarna we doorreden naar Beek wat inmiddels alweer Nederland is en niet ver van Maastricht ligt. We reden door het dorpje en ik wees Frans het Tweede Wereldoorlog museum wat daar zit. Het leek gesloten, maar allicht wilden zij ook de warmte buiten houden. Met de belofte met de andere wagen nog eens terug te komen reden we verder.

We kwamen door Ulestraten, een vreemde naam uit het Latijn vernacheld van olla, wat pot betekent, in Ulestraten zijn resten van een pottenbakkerij gevonden. Er viel me niet veel op in het dorp en dus reden we verder naar Meerssen, waar we de voormalige synagoge passeerden en vandaar verder naar Valkenburg reden. We naderden de stad van een kant die ik niet kende en dus wees ik Frans niet bepaald goed de weg. We reden een rondje extra, verkenden de leukste weggetje op de Heunsberg en brachten een familie naar de rodelbaan. Als dank kregen we een heerlijk ijsje, maar de blijdschap van zo’n familie is meer dan genoeg om mensen een eindje rond te rijden. Na een hartelijk afscheid reden we verder, haalden een eenvoudige lunch en aten die in de schaduw langs de weg.

We reden van Valkenburg naar Sibbe. Een klein plaatsje wat me vooral opviel door de holle weg die ons erheen bracht. Een holle weg is een weg die is uitgesleten door water of door veelvuldig gebruik. De zijkanten lopen schuin omhoog. Holle weg wordt ook wel grubbe genoemd. De weg die we reden heet dan ook Sibbergrubbe en loopt heerlijk schuin omhoog met vele felle bochten. Een zalige weg om te rijden maar ook best gevaarlijk want door de hoge zijwanden zie je geen fluit en overig verkeer als het de bocht om kont.

Margraten waar we niet de begraafplaats bezochten zoals een paar jaar geleden maar wel doorreden via Gulpen, wat zijn naam dankt aan het riviertje de Gulp, naar Vaals want daar herinnerde ik me het drielandenpunt. Maar als altijd zijn Frans en ik snel beu van doorgaande wegen en zo reden we in de buurt van Berghem langs een drukbezocht tropisch zwemparadijs de bergen in om een prachtig uitzicht over de omgeving te hebben. Boven op de berg werden de laatste resten van een goed feestje opgeruimd, in de verte lag de berg die we op zouden rijden, de Vaalserberg, hoogste berg (322.4m) met het minste plezier. Wat een commercieel stukje ellende tis nog erger dan Valkenburg want daar zie je tenminste nog iets. Leuk dat die bomen erop staan maar als je alleen ergens mag parkeren als je ook iets nuttigt om naar het uitzicht te kijken dan rijden wij graag een rondje en dan de berg weer af. Beste aan die berg? Zagen een bordje Mergelland-route en besloten die spontaan een tijdje te volgen. Al snel was ik daadwerkelijk blij dat ik de route volgde want ik vond zo’n leuk beeld dat ik daar apart een blog over maak.

We gleden door de heuvels en reden Holset in. Het dorpje is klein maar heeft een Lourdesgrot en een bron die we voorbij reden omdat we heus genoten van het warme weer maar wel ons eigen water dronken onder de bomen met uitzicht op Hoeve Einrade wat vroeger bij een kasteel hoorde maar niet meer bestaat.

We reden door naar Vijlen en volgden nog steeds de Mergellandroute. Het duurde even maar inmiddels weet ik dat ik de plaatsnaam ken van de jaarlijkse eerste sneeuwval, Vijlen ligt namelijk zo’n 195 meter boven NAP en is daarmee het hoogstgelegen dorp van Nederland. Dat er ook de meeste sneeuw valt, daar merkte ik helemaal niks van. Het was zomers warm maar de bruin wordende bomen lieten het af en toe herfst lijken. We passeerden kleine dorpjes als Hilleshagen, Partij reden door naar Wijlre en sloegen af richting Eys. Daar vonden we een schitterend uitzicht over de omgeving door het Plateau van Ubachsberg. Het plateau is ontstaan door erosie van de omliggende beken. Het ene plateau in deze omgeving is nog mooier dan de ander en steeds is het uitzicht geweldig. Elke boerderij lijkt mooier alleen al omdat ze allemaal zo idyllisch bovenop in de zon staan te pronken. En elk uitzicht waar in het beeld een nieuw bouwwerk staat valt per direct af. Maar aan elk dagje weg komt een einde, hoe graag we ook rond blijven rijden en de boel blijven verkennen, we moeten ook dat hele eind weer terug.

We vonden de weg naar Valkenburg en vandaar door omhoog richting België. Terwijl ik probeerde een route naar huis te plannen trok maps mijn telefoon zodanig leeg dat we zonder navigatie of kaart de weg moesten vinden. Een drama want totaal onbekend en terwijl op het ene bord Maasmechelen stond en het volgende bord daar niet meer over repte begon ik zwaar te verlangen naar een ouderwetse kaart. Helaas hadden we die niet en werkt dat ook niet bepaald in een Willys jeep. Die dingen waaien weg en ook van een boek blijft niets over. Frans en ik overleefde deze test van onze relatie en over Maasmechelen, Maaseik en Kinrooi vonden we onze weg naar de Nederlandse grens en naar huis, waar het ook mooi is maar niet zo mooi glooit. Daarvoor moeten we weer naar Zuid-Limburg.