Verhaal: Ze gaan de bieb opzeggen

Ze gaan de bieb opzeggen, het waren de eerste woorden die haar man tegen haar sprak vandaag en hadden zo ongeveer niet lelijker gekund. Met een zucht liet ze zich uit haar stoel glijden en deed een amechtige poging om hem de zogenaamde huisvrouwen-kus te geven. Net genoeg sas om hem tevreden te houden en ook precies zoveel dat hij vanavond ‘nog niet moe was’ en ‘straks wel zou komen’ en ‘nog even iets af moest maken achter de computer’.

Tevreden keek ze om zich heen, het huis was een puinhoop, ze had haar pyjama nog aan en toen hij vanmorgen vertrok deed hij dat, heel verstandig, zeer stilletjes want gezellig mee opstaan was er zeker niet bij. Alle jaren dat hij lekker bleef liggen door het gebrul van de kinderen heen, al hun zieke en doorwaakte nachten, die haalden zij nu vrolijk in. Liefst met een beker koffie en een boek in haar favoriete stoel.
Hoe weet je dat schat? Het klonk gemaakt maar dat leek hij niet te horen, ze zeiden het op de zaak. Nu klinkt het alsof de zaak één of andere goedlopende fabriek is waar hij aan het hoofd staat maar hij zit meestal en is een heuse ambtenaar inclusief koffertje en stropdas. Zijn auto heeft hij al jaren geleden de deur uit gedaan want als het regent gaat hij gratis met de bus en als het goed weer is neemt hij zijn bloedsnelle elektrische fiets. Een veel te modern ding voor zijn oude kop, maar dat zei ze hem niet. Op de zaak hè, is de kogel dan al door de gemeenteraad of moet er nog eeuwig aan gesleuteld worden?

Vernietigend keek hij zijn vrouw aan, dat korte pleeborstelkapsel, d’r vale nachtjapon en haar eeuwige vuile voeten omdat ze niet poetst zeker haar voeten niet, wat was hij blij dat hij niet meer thuis hoefde te werken. ‘De bibliotheek gaat per direct dicht omdat er zoals je zelf ook wel weet, geen levende ziel meer komt, inclusief jij dacht hij er achteraan. Hij gooide zijn koffer op tafel, zijn jasje er achteraan en trapte zijn schoenen onder de stoel waar hij zelf in neer zeeg. Veelbetekenend knikte hij richting de keuken en met een slepende tred verdween ze naar de koelkast. Ze gaf hem zijn biertje aan, ontdeed zijn stinkende voeten van zijn sokken en zette die meteen maar in een sopje met minimaal 3 verschillende afbijtmiddelen. Vervolgens boog ze zich over de vriezer de krakende klep herinnerde haar dagelijks aan betere tijden, een ooit eens onverwachte vrijpartij had de scharnieren van de deksel bijna om zeep geholpen maar net niet genoeg om ze te vervangen.

Netjes opgestapeld lagen vele ping maaltijden klaar voor gebruik, ze vroeg hem allang niet meer wat hij wilde het was elke week hetzelfde, ze vulde de vriezer elke twee maanden aan als de maaltijden in de aanbieding waren en dan telde hij zelf uit hoeveel hij van welke smaak wilde. Deed hij veel langer over dan nodig want ondertussen vulde zij het karretje al, ze schoof twee maaltijden de magnetron in en pakte haar boek op. Het was één van de weinige pleziertjes in haar leven en ook nu weer had ze een geweldig exemplaar te pakken. Hoewel ze een kieskeurige lezer was, had ze deze keer tot haar eigen verbazing een doktersromannetje zonder dokters mee naar huis genomen. Het algehele gebrek aan klanten maakte dat haar vrijwilligerswerk meestal niet meer voorstelde dan de deur van slot halen en koffie zetten. Ze vermaakten zich opperbest tussen de boeken en als er al klanten kwamen dan deed ze haar best die zo snel mogelijk buiten te krijgen mèt een paar boeken uiteraard.
Soms als ze ’s nachts niet kon slapen, of haar boek uit had, trok ze snel wat makkelijks over haar nachtjapon aan, schoot ik haar gympen en liep naar de bibliotheek. Aan het einde van de straat in een voormalig gemeentepandje zat wat binnenkort blijkbaar de bibliotheek niet meer was. Door de magnetron-ping opgeschrikt uit haar gemijmer liep ze naar de kamer en zwijgend schoven ze aan tafel. Ze gaan het pand slopen en er huizen bouwen, zei haar man tussen twee happen door. Hmm antwoordde ze, ik moet er nog even heen de plantjes ophalen en er ligt nog een vest.

Hoewel een zweem van verslagenheid niet kon worden ontkent wist ze eigenlijk allang dat dit ging gebeuren, er werd al jaren niet in de collectie, het pand of de inboedel geïnvesteerd de reden dat ze hier graag kwam was onmiskenbaar de Secretaris die met grote voorliefde voor alle oude boeken steeds weer een exemplaar wist klaar te leggen die ze zonder meer een 5 sterren review kon geven om het even op welke boekensite.
Haar jarenlange onderzoek had uitgewezen dat de man die hier rondwaarde de voormalige secretaris was die zo galant was en zo voornaam dat als ze tussen de boeken snuffelde ze haar eigen man totaal vergeten was. Het was alsof hij de boeken zelf schreef, zo goed paste ze bij het moment en toch na al die tijd had ze hem alleen vanuit de verte gezien en had ze enkel zijn handgeschreven briefjes gelezen. Zijn sierlijke handschrift, zijn prachtig gekozen woorden het deed haar iets maar ze vond zichzelf te oud om zich nog in een fling te storten.

Ze las de laatste bladzijdes van het alweer steengoede boek en ging vroeger dan anders richting de bieb. Het was een frisse herfstavond het was helder ze kon de putjes in de maan onderscheiden terwijl ze genoot van de geur van openhaard vermengd met vers gevallen blaadjes. Ze stak het grasveld over en liep langzaam de brede trap naar de kleine bibliotheek op. Vaag zag ze binnen een schijnsel en toen ze de deur opende keek ze recht in de ogen van de secretaris, op de kasten en op tafel brandde vele kaarsen, ik wist dat je zou komen op onze laatste avond zei hij en gleed naar haar toe. Verschrikt liet ze haar boek vallen en het koude zweet gleed van haar rug. Dwars door de tafel, alleen de kaarsen flikkerde even, schreed hij dichterbij, in zijn handen hield hij een boek maar ze kon de titel niet lezen, met open mond staarde ze naar de secretaris die naar haar toe kwam zweven maar net voor hij bij haar was schrok ze wakker. Het geluid van de voordeur die dichtklapte maakte haar echt wakker en ze richtte zich op terwijl ze het boek greep wat van haar buik dreigde te vallen, vanuit de hal klonken de welbekende geluiden van haar man, ze gaan de bieb opzeggen, riep hij haar toe.