Uren wandelen in het Openluchtmuseum

Nog niet eens zo lang geleden kwam ik iets over het Openluchtmuseum tegen, nieuwe dingen en besloot dat het na 5 jaar weer eens tijd was op het park te bezoeken. Vond ik het park 5 jaar geleden prijzig, merk ik nu dat andere parken qua entree en parkeerkosten harder gestegen zijn en dus was de keuze makkelijk. Ik wilde wel weer eens wandelen in het Openluchtmuseum.

Het was prachtig weer toen we in Arnhem aankwamen, we parkeerden onder de bomen en liepen het park in. Ik keek even vertwijfeld naar een groep zeer luidruchtige kinderen maar die volgen hun eigen programma en hoor je amper. We sloegen hoe dan ook af de andere kant op en wandelen de bossen in. Ik weet dat daar ook het hoogste punt ligt dus vanaf daar zou het wandelen makkelijker moeten worden. Het park heeft een hoogteverschil van 59 naar 84 meter en dat voel je. We liepen de eerste kilometers door het bos en kwamen bij een exporuimte waar je ook cursussen kan doen. Beetje zielloos gebouw met van die creabea-types, geen sandalen maar te modern ingericht met een bordje dat je niet over de lijn mag. Via het Groene kruisgebouw waar de weegschaal niet op mijn gewicht toegerust was door naar mijn favo huisjes, de arbeiderswoningen uit Tilburg. De auto staat inmiddels op blokken en wederom genoot ik van de de knalrode brievenbus.

Ik ben dol op de retro inrichting van de huisjes, het rode emaille vooral en het is me al vaker opgevallen dat dingen vastgemaakt zijn dus de enige ben ik niet. Bij de boerderij vond ik geen dieren tenzij de wat uitgeschoten pubers ervoor door gaan en dus liep ik vlot de Watersnoodwoning in. Wat een vernuftig huisje is het toch. Met een douche, voor toen zeer modern maar voor de rest een nog steeds prima inrichting. Kleiner uiteraard maar het is niet voor niets dat nog vele van deze houten woningen nog lang in gebruik zijn gebleven. Via de Rotterdamse ja-knikker gingen we op zoek naar een bankje in de schaduw. Ik heb niet al te beste ervaringen met restaurants en de bakkerij in het park en dus had ik een lunch meegenomen. Met uitzicht op de tjasker en in de schaduw genoten we onze lunch en deelde de restjes met de kippen die dat gewend waren gezien hun gebedel.

Hierna sloeg ik meteen af een nieuw pad op, redelijk lang en ooit zullen hier ook wel huisjes langs komen maar nu was ik in ieder geval onderweg naar een nieuw hoekje. De doorzonwoningen waarvan 1 alleen te bezoeken is voor mensen met dementie. Een hoekhuis ingericht op herinneringen ophalen, taxibusjes rijden er direct heen zou ik later zien. Een mooi initiatief waarover ik gelezen had, de rest van het rijtje is voor iedereen. Ik wandel door het volgende huis en sta dan stil in de keuken, ik herken de kastjes degene boven de afzuigkap piept en ook de inhoud is herkenbaar. Het is of ik in het huis van mijn opa en oma sta hoewel niet alles klopt was dat ook een doorzonwoning.

Met een vernuftige brug kom je weer in het oudere en bekende deel van het openluchtmuseum terecht. Ik heb inmiddels trek in koffie en haal dat in de nieuwe ijssalon Venezia aan het Zaanse plein. Frans geniet van zijn ijsje we kijken rond bij de wasserij, zo nep als wat. Er wordt niet meer gewassen alleen nepstoom dwarrelt rond. Ik trek nog wel even alle lakens recht aan de lijn, zou ik dan toch nog een huisvrouwtje worden?
Dat de weegschaal in het Groene Kruisgebouw niet hoog genoeg gaat maakt niet uit, ze hebben hier een weegbrug helaas zit het gebouwtje op slot, weet ik nog niet of ik ben afgevallen. Mijn gezonde lunch en wandeling hier doen het allemaal vast goed. We lopen langs de molenaars, die vertellen over hun professie en dat er een speciale wind nodig is om alle molens te laten draaien en dat de molens dan ook allemaal anders staan. Hoewel hij niet uitlegt waarom snap ik dat wel, dat heeft met het bos te maken maar ook met het hoogteverschil ook de wind volgt de helling. Na de stolpboerderij waar al het moois in de stal staat omdat de mensen willen pronken, jup deden ze toen ook al. Lopen we met een ommetje naar de smid en de tramremise.

Uiteraard heb ik de tram vrijwel constant gehoord, ik hoor verschil tussen de Arnhemse en Rotterdamse wagens. En geniet al de hele dag van de Rotterdamse schoonheid die voorbij rijdt. In de remise staat een wagen waar ik ooit 1 dienst op gewerkt heb, dat was toen al een oude wagen trouwens. De conducteurs in het park hebben een fluitje maar geen stempeltang helaas. Veiligheid ja, maar niet echt kloppend. Inmiddels is het bijna sluitingstijd, we nemen de tram doen een laatste rondrit en verlaten dan na 6 uur(!) wandelen en genieten het park.