Toen ik begin dit jaar schreef over de boerderij die ik maandelijks fotografeerde, had ik niet verwacht er daarna niet meer over te schrijven. Hoopte ik heel hard in maart de koeien buiten te treffen duurde het tot april dat ik bij toeval de boer sprak. Hij vertelde hobbyboer te zijn en eigenaar van de boerderij niet van de grond. Dat wist ik al, het verderop gelegen Kasteel Croy is eigenaar en het gebied is beschermd. Met een Rotterdams accent denken mensen meteen dat je geen kijk hebt op zulke dingen. Haha boerenschool mensen, maar goed de koeien buiten dat kon nog tot juni duren eer hij genoeg gras had om de winter door te komen. Daar had ik dan weer even niet aan gedacht en de vloek in mijn hoofd was verre van lokaal te noemen. Ik gaf hem mijn kaartje en zowaar belde hij de maand erna dat hij de koeien buiten ging doen de volgende dag.
Ik stond niet achterlijk vroeg naast mijn bed om met cartooneske snelheid een brandspoor achterlatend naar zijn weiland te fietsen, maar veel scheelde het niet. Ik ging uiteraard wel. Helaas stonden ze op het achterste veld maar alsnog heb ik een hele tijd staan genieten van de dieren. Het is sowieso een mooi weiland want middenin staan bomen rond een klein meertje. De dieren kunnen bij heet weer prima schuilen en hebben vast voordeel van het water wat koelte afgeeft maar ze kunnen er niet in.
Soms is het bij toeval zo uit dat ik langs de boerderij kom als ik ergens anders heen moet, dat overkwam me deze maand, ik sjeesde met een gang voorbij. De koeien stonden het verst bij de boerderij vandaan niet ideaal en had ik al gezegd dat ik haast had? Ik maakte alsnog foto’s en wilde alweer opstappen. Maar toch stond ik abrupt weer stil, wat doen die koeien daar apart? Een kleine glimlach speelde over mijn gezicht, hmmm, dat is voor volgende maand want dan ga ik gewoon weer terug naar de boerderij.
Oeh! Een cliffhanger! Geweldig dat hij belde, zeg! Ik vind koeien zo leuk.
Het duurde dit jaar inderdaad lang voordat ik overal koeien buiten zag.
Dat maak je in de randstad niet mee hoor!
En daar is de boerderij ook weer!
Achter onze woning ligt een gigantische weide waar nu ook de koeien buiten staan. Op dat vlak wonen we op een mooie locatie. We hebben ook een fijn contact met de boer hoewel ik hem niet zo goed versta door het verschil in dialect. Mijn man vindt het altijd leuk om uit het niets met de bosmaaier te verschijnen en naar de weide te gaan. Dan maait hij het gras rond de afsluitingsdraden kort zodat er geen stroomverlies is en kijkt hij ondertussen alle draden na. De boer ziet hem dan ook graag komen. En mijn man zou niets liever doen dan op een boerderij werken.
een mooi onderwerp waarbij laatste foto mijn voorkeur heft Liesbeth
prettige dag
een onderwerp dat de moeite waard is
Knappe laatste opname Liesbeth
Mooie foto’s van de koeien bij de oude boerderij.
Wat een mooi blogbericht. Ik kijk al uit naar het vervolg!
En de boerderij is al zo’n plaatje! Maar natuurlijk nóg mooier met de beestjes buiten!
Spannend! En de laatste foto, prachtig!
Leuk blog
Dankjewel
Zonnige groet,
Mijn moeder is als de dood voor koeien en ik kan je vertellen: dat is onhandig als je door de Dolomieten loopt. Hoe vaak wij een belachelijk stuk moesten omlopen omdat ze niet verder durfde… hahaha… Nou heb ik best veel van haar angsten overgeërfd, maar deze gelukkig niet. Fijn dat ze weer lekker naar buiten mogen!
Hoe tof dat hij je belde over die koeien! Dat zou niet iedereen doen.
Ja, er komt meer bij kijken dan allen de koeien op- en van stal halen. Wintervoer is erg belangrijk.
leuk dat idee, moet wel een onderwerp zijn dat aan verandering onderhevig is. Buiten de natuurlijke seizoenswisselingen uiteraard.