Fietsen naar Oirschot

Dat ik Oirschot zou halen, dat moge duidelijk zijn. Of ik thuis weer zou halen, dat is vooral de vraag. Ik heb laatst binnen een paar dagen twee keer de panne dienst moeten bellen en deze afstand is ook wel het matje op deze fiets met nog een beetje stroom. Zonder stroom valt met deze fiets niet te rijden trouwens, maar in standje twee gaat het allemaal prima. Het eerste deel van de route gaat langs het kanaal, bekend stukje heb het vaker gedaan.

Eenmaal in Son en Breugel passeer ik waar ooit een baileybrug werd gebouwd, passeer de nieuwe brug en volg het kanaal nog een stukje. De eerste volgende brug moet ik weer over het kanaal, had ik kunnen voorkomen maar dat was om. Dan passeer ik een ANWB-paddenstoel en zie dat Oirschot nog 14 km is. Ik zet maar eens wat vlotte muziek op, ik ben er nog lang niet en moet voorlopig nog vrolijk rechtdoor. Ik passeer diverse stinkende aangelegenheden maar geniet ook van het dwarrelende berkenblad. Het is mijn soort weer en prachtig fietsweer. Sowieso fantastisch dat alle kids weer naar school zijn, dat scheelt zo enorm veel volk overal. Sowieso een stuk minder gekrijs, het is heerlijk rustig behalve een mountainbiker met blinde vlek maar gelukkig lette ik wel op.

Ik nader Best maar aan de goede kant van het kanaal schiet je zo onder het kruispunt door en daarna sla ik af. Ik heb hier wat te doen maar weet ook een minibieb. Na een minuut of twintig ben ik weer op route tenminste dat denk ik. Ik volg een kanaal maar deze brengt me richting Eindhoven, ook niet erg maar niet de planning. Had ik het in de gaten? Jup maar pas toen ik een bordje Oirschot zag die me van het kanaal afwees. Meteen wist ik de route trouwens. Allicht wat minder saai maar wel een beetje om. Ik ken de weg, het ligt in het verlengde van een weg langs Strijp-S en een park, maar is grotendeels afgesloten voor auto’s. Ik passeer een klein friettentje draai het kanaal over en rij verderop langs de kazerne. Generaal Majoor de Ruyter van Steveninckkazerne, een hele mond vol maar dan ben je er al voorbij. Weinig volk trouwens het is er doodstil. Een stukje verder passeer ik de tankbaan, bordjes waarschuwen voor overstekende tanks weer eens wat anders dan herten en wilde zwijnen.

Het is een prachtig gelegen fietspad, middenin de natuur maar het hobbelt nogal en ik zou met liefde hier met volle ondersteuning rijden maar doe het met de laagste stand. Ik bespaar maar ik heb de moed niet om nog af te stappen. En dus ploeter ik door, nog een kilometer of drie dan zie ik de bordjes Oirschot. Ik ken de stad en weet dat waar ik nu fiets dat ommetje komt heel mooi over de Stönnerbrug-Meijwaardbrug. Van de week stond ik nog bij zijn graf in Mierlo en nu fiets ik de brug over. Je zou denken dat dit afgesproken werk is, maar ik had de kortere route langs het kanaal bedacht.
Op de brug vind ik een goed moment voor een fietsfoto en ja ik vind dat vieze groen ook vloeken met rood maar het is niet anders. Ik bel ook maar even naar huis over waar ik ben, ‘lekker stukkie’ noemt hij het. Dan zoef ik de brug af en peddel een paar rondjes door deze prachtige stad met zo’n 300 monumenten. Een rondje kringloop, supermarkt en een broodje later, fotografeer ik nog wat en ga dan met een andere route naar huis. Ik houd er rekening mee dat de stroom opraakt ondanks de laagste stand en tegenwind (drmmls!) dan kan ik beter de snelroute voor de panne dienst nemen.

Maar al snel ben ik in Best. Bij de rotonde zie ik wat kazernegroens, sjees door de stad en heb een afstapmomentje in het volgende dorp bij het monument voor Robert Cole. Ik ben moe maar niet kapot maar mijn stroom raakt vlot op en ik denk tekort te komen. Ik neem de route met minste oponthoud zet stevige muziek op en hoop op het beste. Bij de laatste kilometers lijkt mijn fiets even energie te verliezen maar ik zet de fiets uit en aan en blijk toch nog stroom te hebben tot thuis. Mijn accu is echter zo goed als leeg maar dat mag ook wel na 47 kilometer.