Fietsen naar Deurne

Soms vind ik het tijd voor een rondje fietsen en meestal als Vriendlief het daar hartgrondig mee eens is, is het tijd voor iets verder dan het dorp verderop en dan weer bankhangen. Normaal vertrek ik tegen de wind in en we zien wel hoever de accu rijkt, maar het was zo goed als windstil schitterend weer en dus koos ik de kant die ik al een tijdje niet op was geweest. Ik zette mijn fiets in standje ik-doe-het-meeste-gewoon-zelf wat in normale taal -ik gaat een pleuriseind fietsen en heb alle stroom nodig- betekent. Ik had zelfs een boterham, water en een mandarijn ingepakt dus het was menens. Vriendlief zwaaide me vriendelijk uit maar volgens mij hoorde ik hem van verlichting zuchten toen ik opstapte, jaja ik blijf wel een poosje weg.

Het eerste deel vond ik allemaal zo interessant niet, beetje vaart maken beetje mijn hoofd leeg maken. Stiekem met standje 3 een brug op dat. Ik had een lekker muziekje aan en was al vlot in Bakel. Nietszeggend dorp waar ik afsloeg. Na nog een kilometer of 3 vond ik het tijd voor een bankje, had nog geen bankje gezien en nu ik er nood aan had kwam er ook geen bankje. Acht kilometer lang geen bankje. Een prachtig fietspad, licht glooiend door de peelrandbreuk, geen bankjes. Gezellig volk die Brabanders? Gaat je moeder belazeren ik moet de eerste nog tegenkomen, nog geen standje met eieren of honing zag ik.

Ik hoorde de weg voor Deurne al toen ik Lakenvelder koeien zag. Geen bankje maar in ieder geval knap gezelschap. Liepen weg voor ik m’n boterhammenzakkie open had. En dus at ik zwijgzaam met het geluid van een snelweg op de achtergrond en koeien in de verte mijn lunch. En denk niet dat je dan na 100 meter je nek breekt over de bankjes, dat ook niet. Na zoveel kilometer ziet een stenen rand er ook niet meer aantrekkelijk uit dus ik heb wat op mijn kakhielen gestaan. Maar gelukkig is Deurne geen slechte plek om naartoe te fietsen. Ik kwam er vorig jaar door op de terugweg van Ysselsteyn maar had toen niet meer zo’n zin in een ommetje.

Nu was ik in ieder geval nog fris en fruitig in tegenstelling tot veel volk merk ik, ook dat bankje laat ik liefdevol aan mij voorbij gaan. Deurne heeft zijn naam te danken aan de doornenstruiken die hier vroeger groeide. Het is hier trouwens best oud, er zijn vondsten uit de steentijd gedaan. Ik fiets door het dorp ooit stond hier een 14e eeuws kasteel maar daar zijn alleen wat muren van over. Wel knap gat trouwens dit, hebben een ruïne geruïneerd, echt hoe krijg je het voor elkaar is er nou helemaal nergens anders plek om een feestje te vieren? Zodat je pak hem beet de wc’s niet tegen een eeuwenoude muur kwakt?!
Gelukkig staat er aan de overkant ook nog wat fotogenieke optrekjes en fiets ik nog even naar een heel bekend tuinpad alvorens ik weer naar huis fiets. Dat ik zo’n tien kilometer door Deurne fietste zorgt dat ik ook al niet op mijn elevendertigs naar huis kan peddelen maar dat is dan maar zo. Na 47.70 kilometer (om precies te zijn) ben ik thuis en breng de avond op mijn tuinbankje door, dat heb ik na zoveel kilometer wel verdient.