Fotoserie: Hoogwater bij het veer

Zodra het mooi weer is kriebelt het en zeker na zoveel regen wil ik op die waarschijnlijk ene mooie vrije dag heel graag een ritje. Je zou denken dat ik na zoveel regen even genoeg van het water heb, maar dat blijft trekken en dus reden we met een ommetje richting de Maas.

Het veer van Maren naar Alem ligt tussen Oss en Den Bosch en is één van de vele Maasveren. Tot voorkort waren deze gratis, maar stijgende kosten et cetera ik heb er genoeg gebruik van gemaakt en weet dat omrijden behalve duurder ook lang zo leuk niet is. Als we in dit gebied rijden genieten we vooral van het uitzicht over het water, van de dijken en zoals nu van de ontluikende lente. Veel erger dan voorgaande jaren had ik aardig genoeg van alles en van de regen specifiek. Dat ik met een schuin oog altijd wel op potentiele blogs en foto’s let moge duidelijk zijn, maar nu geniet ik allereerst van het zonnetje.

We zagen de afslag voor het veer, wilde sowieso het water over en sloegen af. Beneden de dijk zag ik het hoge water al. In deze omgeving weet iedereen van het water. Ook ik ken de Maas zag als puber hoe snel die kan stijgen, in een paar uur tijd over de kade, het is me altijd blijven boeien. In deze omgeving zie je per seizoen alles veranderen, bomen staan nog met natte voeten en een paar maanden later is het water ver verdwenen. Het water krijgt ook meer en meer ruimte, uiterwaarde staan in de zomer vol vee wat ik fotografeer en in de winter vol water wat ik net zo goed fotografeer.

Aan de overkant ligt Alem, was ooit Brabants maar door het kanaliseren van de Maas is het aan de noordelijke kant komen te liggen, in de Bommelerwaard Brabanders in Gelderland. Alem ligt op een schiereiland, een aftakking van de Maas genaamd het Kanaal van Sint-Andries, want daar schuin rechts aan de overkant ligt dat fort en die luchtmachttoren die ik van de winter overwon. Ook toen stond het water hoog en ergens vraag ik me af of het tussendoor wel weggezakt is geweest. De wegen zijn vrij, het veer voer, de zon schijnt en voorzichtig hopend neem ik afscheid van deze waardeloze winter, want hoe tegenstrijdig, ik vind hoogwater zoals dit ontzettend fotogeniek en toch heb ik liever zo’n regenachtige winter niet meer omdat ik daar heel donkere gedachtes van krijg.

De veerman kijkt me even aan, ben je zo klaar of kan ik gaan? Ik wijs hem vriendelijk op mijn twee camera’s en het hoge water als antwoord laat hij zijn twee slagbomen zakken en zie ik zijn glimlach schitteren of was het zijn zonnebril? Ook hij zal blij zijn met dit weer met de hoop dat met het bovenkomen van de voorjaarsbloemen het onbestendige vaarweer voorbij is. Het is maar een klein stukje wat hij over moet, een kaartje voor de overkant alstublieft.

Ik heb de foto’s die ik wil, ik controleer ze maar in mijn ooghoek zie ik het zo herkenbare gele veer alweer terugkomen mocht ik niet tevreden zijn dan had ik nog wel een minuutje gehad, de stilzwijgende afspraak staat -foto’s gaan voor-, ik kan ook lopend die pont op. Maar we hebben geen haast auto’s rijden langzaam, ik zit alweer in de auto, voor even want het water trekt, het staat nog hoog, maar het licht is mooi en het regent niet.